Niepełnosprawność w RPG – cz. IV

Część czwarta cyklu, który pokazuje, jak można wykorzystać różnego rodzaju niepełnosprawność do stworzenia barwnych postaci w RPG.

Tym razem za inspirację do napisania tekstu posłużył filmik, który z czeluści internetu wygrzebał Łukasz ‚TOR’ Garczewski.

***
Wrodzona łamliwość kości (ang. osteogenesis imperfecta, OI) występuje 1 na 30 000 urodzeń. Choroba jest potocznie zwana „glass bone disease” (chorobą szklanych kości). U osoby chorej złamania kości mogą wystąpić nie tylko w wyniku upadku, ale także samoistnie, np. w czasie snu lub od kichnięcia. Charakterystycznym objawem jest również niebieskie zabarwienie twardówki oka.

Istnieje osiem typów łamliwości kości, od łagodnego po postępującą deformację. W poważniejszych typach często występują objawy karłowatości (niski wzrost) albo wygięte kończyny.

Co ciekawe, łamliwość kości występuje również u niektórych gatunków psów (golden retriever, beagle, jamnik).

Na łamliwość kości cierpią m.in.:

* amerykański aktor Michael J. Anderson

* Nicky Chapman, baronowa Champman i pierwszy w historii członek Izby Lordów z niepełnosprawnością

* Doug Herland, brązowy medalista IO 1984 w wioślarstwie

Bardzo ciekawą postacią historyczną, która prawdopodobnie (nie jest możliwe obiektywne sprawdzenie, ponieważ szkielet został zniszczony) cierpiała na wrodzoną łamliwość kości (w łagodnej postaci), jest wódz wikingów Ivar Ragnarsson o przydomku bez Kości. W 865 roku poprowadził Wielką Armię Niewiernych (ang. Great Heathen Army) do wschodniej Anglii. Rok później podbił York. W 869 roku zamęczył na śmierć św. Edmunda ze wschodniej Anglii.

Istnieje hipoteza, że przydomek odnosił się do pływania na łodzi (staronordyckie słowo „ben” może oznaczać zarówno kość jak i nogę), albo do impotencji. Trudno mi jednak sobie wyobrazić, żeby specjalnie chciano upamiętnić pływanie drakkarem w przypadku wodza wikingów, który z definicji taką łodzią pływał. Hipoteza druga też jest mało prawdopodobna ponieważ z dużym prawdopodobieństwem można założyć, że Ivar (Imar) jest protoplastą irlandzkiego rodu Ui Imair (wymowa /i ivar/) który rządził w różnych okresach czasu Munsterem, Mercią oraz ziemiami dzisiejszej Szkocji.

Jak dowodzi postać Ivara, osoba cierpiąca na łagodną łamliwość kości nie jest skazana na pasywne siedzenie w domu. Ragnarsson prowadził swoich ludzi do boju, i opisywany był jako mąż ogromnego wzrostu, wiadomo też, że jego wojownicy nosili go nie raz na tarczy. Ciekawe, czy było to li tylko świętowanie zwycięstwa, czy też konieczność wymuszona złamaniami.

Pora teraz na odniesienie tego do RPG 🙂

Większość systemów RPG posiada rozmaite metody leczenia tudzież nastawiania złamań, jednakże nie będę zagłębiać się tu w mechanikę. Wystarczy stwierdzić, że postać z OI tu i ówdzie łamie sobie rękę/nogę/stopę, zmuszając do zwolnienia tempa przygody. Aby zaradzić złamaniom, postać może wynająć kapłana w jakiejś wiosce albo też zyskać go jako poplecznika ciekawszego niż typowy zabijaka od czarnej roboty. Bohater może też sam być kapłanem/lekarzem/medykiem i zajmować się swoimi kośćmi sam. Odnalezienie leku/magicznego środka zmniejszającego dokuczliwość choroby może być również świetnym pomysłem na przygodę.

Skoro spokojnie możemy mieć na pierwszej linii woja z OI wzorowanego na Ivarze, nie widzę również powodu, dla którego osłabione kości miałyby być problemem dla postaci drugiej czy trzeciej linii. Oprócz wspomnianego już kapłana ‚wspomagającego’ z kuszą/procą/pistoletem/inną dystansową pukawką może to być czarodziej wynajdujący czary chroniące jego słabe ciało i wzywający pomocników oraz mięso armatnie albo też mędrzec studiujący starożytne księgi w swojej wieży/fortecy.

Niepełnosprawność… – cz. III

Tym razem o chorobie, z którą miałam okazję się zetknąć, ale na szczęście sama jej nie mam 🙂
Osoba, która mnie zainspirowała do napisania wreszcie kolejnej części, wie kim jest 🙂

***

Dystrofia mięśniowa to dziedziczona genetycznie choroba sprzężona z płcią. Częstość występowania – 1 na 3500 urodzeń chłopców. Choroba ma charakter postępujący, atakuje najpierw mięśnie szkieletowe, a potem również oddechowe i mięsień serca. Pierwsze objawy pojawiają się w wieku 3-8 lat. Choroba rozwija się w ciągu 5-15 lat. Średni czas przeżycia to 28 lat.
Choroba jest nieuleczalna, chociaż objawy można łagodzić w pewnym stopniu rehabilitacją oraz kortykosteroidami. Zalecana jest umiarkowana aktywność fizyczna.
Większość chorych na dystrofię skazana jest na wózek inwalidzki (elektryczny). Często korzystają oni z pomocy psów asystentów.

Dopisek ode mnie: choroba może również wystąpić u dziewczynki, na skutek mutacji.

Na tę chorobę chorował syn Enzo Ferrari, Alfredo (zwany Dino).

A jak to się ma do RPG?
Postać z dystrofią mięśniową nie może być postacią typowo walczącą, ale nic nie stoi na przeszkodzie, aby miał ją czarodziej czy inny naukowiec, który w walce nie bierze udziału. Magia kapłańska czy czarodziejska daje również postaci szansę pokonania choroby.

Podobnie zresztą sprawa ma się z wszelkimi schorzeniami przykuwającymi postać do wózka. Niezależnie od tego, czy jest to dystrofia, ciężkie porażenie, uszkodzony kręgosłup czy coś jeszcze innego, wiele systemów RPG pozwala na stworzenie postaci niewalczącej (która w tym przypadku będzie poruszać się na wózku, dryfdysku czy tam innym urządzeniu).

Notka dedykowana pamięci Ani Sz.

Moja Zjava

16:00 – Renesansowe RPG

Prelkę prowadził autor „Dziedzictwa Imperium”, ale dyskusja szybko zeszła na samą epokę historyczną. Doszliśmy (w 3 osoby na widowni) do wniosku, że renesansowi brak wyraźnych granic czasowych oraz cech charakterystycznych, w przeciwieństwie do średniowiecza.

17:00 – Panel twórców gier

Autor „Dziedzictwa Imperium”, Indoctrine od „Głębi Przestrzeni” oraz jeszcze jeden autor. Dyskusję prowadził MaWro, było spokojnie i merytorycznie. Na widowni pustki, a od prelegentów kilka słów o tym, dlaczego termin ‚gra autorska’ nie pasuje do ich twórczości (ponieważ kojarzy się raczej z darmowym PDF-em w necie bez korekty i z kiepską jakością) a także o tym, że jest ona mocno związana z autorem i głównie jemu służy. Oraz o statystykach i testowaniu.

18:00 –  Najgłupsze potwory w RPG

Erpegis zaprezentował najgłupsze potwory w D&D i kilka powodów, dla których powstały (a moim zdaniem wszystkie je można wrzucić do punktu pt. „Bo trzeba zapełnić bestiariusz”.

W zasadzie jedynym stworem, jaki się broni, jest ponurowód.

Z oldschoolu: niewidzialny łowca (sklasyfikowałabym go jako wredny, a nie śmieszny), a także lurker above i trapper – innymi słowy, można było stworzyć pusty pokój składający się z samych potworów.

Kilka potworów, jakie zapamiętałam, w kolejności przypadkowej: gravorg (szop odwracający grawitację), sowoniedźwiedź, galaretowaty sześcian, złudna bestia (po co jej te macki?), żywy śmietnik, bloodmote swarm, czaszkoszczur. Do tego kilka odciętych części ciała.

Palma pierwszeństwa należy się Wolf-in-Sheep’s Clothing, które 1) nie ma nic wspólnego z wilkiem ani z owcą  2) składa się z pniaka, macek i królika („tak, królik też jest częścią potwora”). Na drugim miejscu duckbunny, który wygląda dokładnie tak, jak to sobie wyobrażacie 😉

19:00 – Czy dziewczyny dzielą fandom?

Na początek wypowiadało się czworo dyskutantów, m.in. Scobin i Petra, dyskusję moderowała Ysabell. Niestety, już po pół godzinie osoby z widowni zaczęły przerywać dyskutantom, przez co część dyskusji w gronie prelegentów się przeciągnęła. Co poniektórzy obrazili się i wyszli, nie doczekawszy dyskusji z udziałem widowni. Prelegenci mówili spokojnie i sensownie (choć niektórym powtarzały się argumenty). Szkoda tylko, że jeden z chłopaków nie miał za dużo do powiedzenia.

Niestety, gorzej było w momencie, w którym do głosu doszła widownia. Przerywano innym, zakrzykiwano ich, było sporo uogólniania, doszło do kilku „wycieczek osobistych” pod adresem Petry, Ysabell musiała walnąć parę razy w stół, by uspokoić największych krzykaczy. Z drugiej strony, muszę przyznać, że na widowni znalazło się parę rozsądnych osób (Jade Elenne i nieznana mi dziewczyna z pierwszego rzędu).

Wyszłam, zanim dyskusja się skończyła, więc nie wiem, co działo się po tym, jak Petra opuściła salę.

Aha, i jeszcze cytat ze Staszka (Scobina): „O kobietach nigdy nie mówi się neutralnie, zawsze są wartościowane pozytywnie lub negatywnie”.

Westeros CK1 mod Daenerys AAR

A/N: AAR, który ma z 1,5 roku, tylko zapodziałam go w swoich papierach.

———————————————————————

Królowa Daenerys Zrodzona w Burzy Targaryen, ostatnia ze swego rodu, objęła rządy dokładnie trzysta lat po lądowaniu króla Aegona Zdobywcy, tj. w roku AL 300 w wieku 19 lat. Rychło wyszła za swojego mistrza szpiegów, uważanego za najlepszego w całym Westeros, Varysa zwanego Pająkiem. Po długim oczekiwaniu w AL 322 na świat przyszła Cyeana Targaryen, jedyna córka i dziedziczka Daenerys.

Królowa Daenerys przy wsparciu swoich smoków podbiła północne i południowe wybrzeża Morza Dorne. Przeniosła stolicę swojego państwa z Lyroth do Stepstones, a później do nadmorskich prowincji, rzadko zarządzając zamorskimi prowincjami. Podbijała co słabszych sąsiadów, unikając zatargów z potężniejszymi, takimi jak królestwo Wąskiego Morza. W tym celu wybudowała też potężny zamek w najdalej na północ wysuniętej prowincji Blue Grove.

Po śmierci Daenerys Zrodzonej w Burzy tron objęła w wieku 42 lat jej córka Cyeana, nazwana Kruczowłosą. Jako że zajęta podbojami i panowaniem Daenerys nigdy nie zaaranżowała małżeństwa córki, ta musiała się tym zająć sama. Dwukrotnie zamężna, Cyeana nigdy nie doczekała się dziecka.

Królowa Cyeana poświęciła pierwsze lata rządów na zapewnienie trwałości państwa, które pozostawiła jej matka. Rozdawała tytuły swoim dworakom, bowiem nie odziedziczyła zdolności do rządzenia po matce. Wojny toczone przez Daenerys pozostawiły również swój ślad w postaci kiepskiej reputacji, przez co Cyeana była zmuszona przekupywać co poniektórych wasali.

Dopiero między AL. 374 a AL. 382 Cyeanie Kruczowłosej udało się dokończyć podbój północnego wybrzeża Morza Dorne wraz ze zdobyciem Tudbury Hall. W tym samym czasie zmarł też jej pierwszy mąż.

Około AL 389 Cyeana padła ofiarą zarazy, która kilka lat później przyczyniła się do jej śmierci. Ledwie rok później wojnę jej państwu wypowiedział Stannis Baratheon, król Wąskiego Morza. Cyeanie udało się odeprzeć ataki Baratheonów, a potem odpowiedziała ofensywą, zdobywając Crow’s Nest, Amberly i Rain House. Decydującym manewrem okazał się atak dziesięciotysięcznej armii na Storm’s End, po drodze skutkujący rozbiciem trzytysięcznej armii prowadzonej przez Stannisa.

Ledwie zakończyło się oblężenie Storm’s End, pozostałe siły musiały ruszyć na pomoc obleganym wschodnim prowincjom królestwa – Night Marches – bowiem wojnę wypowiedział Hosteen Baratheon, król Żelaznego Tronu i prawnuk Tommena. Pospiesznie zebrane posiłki pozwoliły nie tylko odeprzeć atak, ale również dotrzeć do King’s Landing. King’s Landing zostało zdobyte na początku roku AL 391 i był to ostatni sukces Cyeany Kruczowłosej Targaryen.

Wydawało się, że na tym zakończy się marsz Targaryenów do potęgi, ale nagle pojawił się znikąd Rhaekar Targaryen. Podobieństwo do Cyeany Kruczowłosej każe przypuszczać, że jest on jej synem z romansu w młodości. Nigdy nie został jednak uznany, a tożsamość jego ojca jest nieznana.

Zaraz po wstąpieniu na tron Rhaekar ożenił się z Saryą Oakmont. Rok później na świat przyszedł ich syn Baelor. Aby chronić dziecko, Rhaekar oddał w ręce dworaków ogarnięte zarazą King’s Landing i Storm’s End, a sam przeniósł stolicę do Lys, skąd wiele lat rządziła jego poprzedniczka. W AL 393 na świat przyszedł ich drugi syn, Jaekar; w 395 trzeci, Vaeron.

W roku 398 król Rhaekar podbił wschodnią część półwyspu Dorne. Rozdał te ziemie między wasali, jako że okazały się opanowane przez zarazę. Niestety, choroba dotknęła również młodego, 28-letniego króla. Rhaekar okazał się jednak silniejszy. W 401 roku zaraza zabrała jednak jego żonę. Król ożenił się natychmiast ponownie i rok później na świat przyszedł kolejny syn, Maegar, a później następny, Jaehaerys.

W 407 roku król Rhaekar Targaryen podbił ziemie lorda Gallowsgrey, stając się dzięki temu królem nie tylko Zamorza i Dorne, ale również Storm Lands. Król Rhaekar zginął w 410 roku podczas podboju Yronwood i Skyreach na półwyspie Dorne, pozostawiając dwóch dorosłych synów, dwóch młodszych i najmłodszego, Aerysa, zaledwie czterolatka, który rychło zmarł.

Władzę objął starszy z synów, Baelor, w wieku 18 lat. Rozszerzył on panowanie Targaryenów na południowe i zachodnie wybrzeża Morza Dorne. Doczekał się licznych córek, z których najstarsza została osłabiona chorobą przebytą w dzieciństwie. Została jednak później wydana za człowieka, który został królem Żelaznego Tronu – Quendeca Baratheona.

W 427 roku Baelor zmiażdżył swojego północnego sąsiada, króla Wąskiego Morza Gilwooda Baratheona. W ten sposób Baelor Targaryen mógł się tytułować królem Zamorza, Dorne, Storm Lands i Wąskiego Morza.

Około roku 350 po lądowaniu Aegona Daenerys przekazała swojej córce komendę nad swoimi smokami, Viserionem, Rhaegarem i Drogonem.

Pod koniec rządów Daenerys Targaryen podbiła również Lys i Tyrosh, wyspiarskie państewka na Wąskim Morzu. Lys, Lorath oraz Tyrosh stały się spichlerzem Królestwa za Morzem i własnością korony.

Królowa Daenerys zmarła w wieku 65 lat w roku AL 364. Przez ostatnie miesiące życia zmagała się z chorobami, jakie wywołało samodzielne zarządzanie państwem obejmującym ziemie po obu stronach Wąskiego Morza.

Avangarda 8

Na Avangardę wybrałam się z kartką z datami i miejscami prelekcji, na których najbardziej mi zależało, ale i tak niejednokrotnie żałowałam, że nie mogę się rozdzielić… na przykład w momencie, w którym się zorientowałam, że pod ksywkami Melisandre i Laureatha ukrywają się moje koleżanki z roku. Z drugiej strony odkrycie, że konkurs Tolkienowski prowadzi twoja koleżanka = bezcenne!

Byłam na wszystkich trzech prelekcjach Scobina na temat „Gry o tron”. Jedyne, czego żałowałam, to fakt, że na prelekcji pierwszej (serial vs. książka) nie było żadnych slajdów/fotek z serialu, tylko gadanie. Prelekcja nr. 3, o psychologii postaci, szybko zamieniła się w bardzo ciekawą dyskusję.

(Pozdrawiam przy okazji spotkanego repka, a także Squida i Linkę, na których natknęłam się na korytarzu).

Z wartych wspomnienia prelekcji była jeszcze ta podsumowująca ankietę o fanfiction, prowadzona przez Darię Jankowiak, a także dwie prelekcje prowadzone przez tę samą osobę, jedna o kimonach japońskich a druga o L5R.

Prelekcja prowadzona przez gościa z wydawnictwa Dobre Historie trochę mnie zawiodła (spodziewałam się czegoś więcej niż stwierdzenia, że do reklamowania książki/opowiadania potrzebna jest strona, blog i FB), ale za to dowiedziałam się trochę o self-publishing.

No i oczywiście była jeszcze prelekcja Planetourista o małych settingach, na której wspomniany został WTS, a że towarzystwo było głównie Polterowe to też się dobrze bawiliśmy.

Najbardziej żałuję, że spóżniłam się z powodu korków na wykład o steampunku prowadzony przez dr Dorotę Babilas.

A także tego, że udało mi się być tylko w czwartek i piątek na Avie.

Następne pokolenie – 1400 DR – cz. XIV

Faathryll Teh’Kinrellz
Wygląd i osobowość
Faathryll zwraca uwagę urodą i niecodziennym uczesaniem. Ma złote oczy, podobnie jak jej ojciec. Nosi kapłańskie stroje, jednak uszyte tak, aby podkreślić jej piękno i kształtną figurę. Dziewczyna często ozdabia swoje długie i kształtne ramiona kolorowymi ozdóbkami.
Choć Faathryll robi przede wszystkim wrażenie rozpuszczonej dziewczynki z bogatego domu, zapowiada się też na świetną opiekunkę. Potrafi podjąć właściwe decyzje, ma urok osobisty, a także studiuje nauki Pajęczej Królowej i wykazuje się przy tym rozsądkiem i swobodnym myśleniem.
Młoda dziewczyna lubi wędrówki po Ched Nasad, a także ryzykowne polowania na chityniaki. Popisuje się przy tym swoim repertuarem zaklęć. Zdobyła sobie spore grono wielbicieli. Niejeden młody szlachcic chce ją naśladować.

Historia
Faathryll Teh’Kinrellz przyszła na świat ok. 1377 RD jako córka – i jedyne dziecko – Q’arlynda Melarn i Prellyn Teh’Kinrellz. Już od wczesnego dzieciństwa zapowiadała się na zdumiewające dziecko, ucząc się bardzo szybko. Tak więc już jako nastolatka (podług rachuby drowów) okazała swoje moce zaklinania, a zaraz potem zapisała się do Wiszącej Wieży – tej samej szkoły, w której niegdyś uczył jej ojciec.
Kiedy z kolei przyszła pora na nauki kapłańskie, Faathryll niezwykle zainteresowała się powstałym na dalekim południu, w Guallidurth, kultem Lady Penitent. Gdyby kiedykolwiek się dowiedziała, że była to niegdyś siostra jej ojca…

Faathryll: kobieta drow Zak 4/Kap 8 Lloth, SW 12, średni humanoid (elf), KW 4k4 plus 8k8, pw 40, Init +4, Szyb 9 m; KP 25 dotyk 18 nieprzygotowana 21; atak +10/+5 wręcz (rapier +2, 1k6+2/18-20/x2) lub +12 dystansowy (mistrzowska lekka kusza 1k6+1/19-20/x2); SA karcenie nieumarłego 6/dzień, chowaniec (szczur); SC cechy drowa, OC 23; Char NZ, MRO Wytrw +10 Ref +10 Wola +15; S 10 Zr 18 Kon 10 Int 12 Rzt 17 Cha 16.
Umiejętności i atuty: Czarostwo +16, Koncentracja +15 (+19 obronnie), Dyplomacja +22, Blefowanie +8, Wyczucie pobudek +9; Wysoko urodzony drow, Rzucanie w walce, Uniki, Zogniskowanie czaru (zaklinanie), Przyspieszenie czaru; Błyskawiczny refleks
Zdolności czaropodobne: 1/dzień ciemność, ogień faerie, tańczące światła, lewitacja, wykrycie dobra, wykrycie magii
Czary kapłana na dzień: 6/5+1/4+1/4+1/2+1, ST 13 + poziom czaru, 15 + poziom czaru dla czarów zaklinania, poziom czarującego 8. 0 – cnota, czytanie magii, wykrycie trucizny, oczyszczenie jedzenia i wody, odporność, przewodnictwo; 1 – boskie względy, rozkaz*, plaga*, tarcza entropii, powodowanie strachu, płaszcz mrocznej mocy (D); 2 – milczenie, leczenie średnich ran, ostatnie tchnienie, wstrzymanie osoby*, niewidzialność (D); 3 – glif strzeżenia, piekące światło, rozproszenie magii, zakażenie, sugestia* (D); 4 – boska moc, mniejszy planarny sojusznik, zakłopotanie* (D).
Bóstwo: Lloth Domeny: Oszustwo, Drow
Czary zaklinacza na dzień: 6/7/4, ST 13 + poziom czaru, 15 + poziom czaru dla czarów zaklinania, poziom czarującego 4. 0 – oszołomienie*, widmowy odgłos, promień mrozu, raca*, tajemny znak, kuglarstwo; 1 – uśpienie*, zauroczenie osoby*, hipnoza*; 2 – ohydny śmiech Tashy*.
* czary zaklinania
Ekwipunek: koszulka kolcza z mithrilu twilight +3, rapier +2, mistrzowska lekka kusza + bełty, pierścień ochrony +2, amulet naturalnego pancerza +2, czapka przebierania, płaszcz odporności +1, 4 eliksiry leczenia lekkich ran, 45 sz.
Region: Menzoberranyr
Języki: wspólny, elfi, podwspólny, migowy drowów

Taktyka: Faathryll uwielbia manipulować innymi, również za pomocą czarów. Tak więc skupiła się głównie na szkole zaklinania, zarówno jeśli chodzi o czary wtajemniczeń, jak i objawień. Do jej ulubionych zaklęć należą odpowiednio zauroczenie osoby, hipnoza i ohydny śmiech Tashy, a także rozkaz, wstrzymanie osoby i sugestia.
Wskazówka: „Jestem Faathryll xund Prellyn i dziedziczka dwóch wielkich domów – Teh’Kinrellz i Melarn.”

Następne pokolenie – 1400 DR – cz. XIII

Iliphar Dahast
Wygląd i osobowość
Chłopak wyglądał na złotego elfa, choć obraz ten burzyły jedynie niespotykane u tej rasy rude włosy. Gdyby się lepiej przyjrzeć, to jego uszy były zbyt słabo zaostrzone, a oczy zbyt mało migdałowe jak na elfa pełnej krwi. Ten fakt jednak był z reguły ukryty potężną iluzją albo zwykłym przebraniem. Nosił bogate szaty, jak przystało na szlachcica.
Mężczyzna udawał szlachetnie urodzonego elfa, choć tak naprawdę był jedynie półelfem. Niemal bez przerwy widziano go u boku Wysokiej Pani Sztuki, która nie kryła, że jest on jej synem. Jego wielkim niespełnionym marzeniem było pójść w jej ślady i zostać elfim wysokim magiem. Próbował się nawet poddać rytuałowi Akh’Faen’Tel‘Quess, ale nie poskutkował on jak tego by chciał Iliphar.
Młody Dahast był niezwykle przywiązany do rodziny, którą tworzyli nie tylko krewni jego matki, ale też jego żona, dzieci i wnuki. Dawno nie widział ojca, ale nigdy nie zapomniał o nim, ponieważ choćby z jego powodu jest półelfem. Miał do niego jednak stosunek obojętny i przywitałby go przyjaźnie, gdyby się kiedykolwiek spotkali.

Historia
Iliphar Dahast urodził się w –55 RD w Cormyrze, dwie dekady po pierwszym spotkaniu jego rodziców – Baerauble’a Etharr i Alei Dahast. Imię dostał na cześć ówczesnego laranlora Cormyru – Lorda Bereł Iliphara Nelnueve.
Syn Alei dorastał więc na dworze Iliphara, gdzie w oko szybko wpadła mu jedna z dalekich krewniaczek lorda, nie nosząca już szlacheckiego nazwiska. Wzięli ślub (w elfim rozumieniu tego słowa) około Roku Stojącego Kamienia, to jest 0 RD. Ledwie dekadę później na świat przyszło dwoje dzieci, syn i córka, noszących nazwisko Dahast. Baerauble był niezwykle dumny z wnuków i bardzo się do nich przywiązał.
W Roku Otwierających się Drzwi, czyli 26 RD, rodzina została rozdzielona: Iliphar z żoną i dziećmi podążył za matką do Cormanthoru, podczas gdy jego młodszy brat Baergast został z ojcem w nowopowstałym ludzkim królestwie.
Iliphar przeżył resztę swojego długiego – niemal jak u elfów – życia w Myth Drannor, poświęciwszy się studiom magicznym. Widział swoich licznych potomków i obserwował też, jak cienieje krew elfów w ich żyłach. Doczekał jeszcze wysłania swojej prapraprawnuczki Amedahasty na królewski dwór w Cormyrze, gdzie żył jeszcze jego ojciec, Baerauble zwany Sędziwym.

Iliphar: półelf słoneczny mężczyzna Czar 18, SW 18, średni humanoid (elf), KW 18k4, pw 36, Init +7, Szyb 9 m; KP 29 dotyk 24 nieprzygotowany 21; atak +9/+4 wręcz (drąg, 1k6-1/x2); SA chowaniec (szczur), SC cechy półelfa; Char PD, MRO Wytrw +10 Ref +11 Wola +14; S 8 Zr 16 Kon 10 Int 20 Rzt 12 Cha 14.
Umiejętności i atuty: Czarostwo +26, Koncentracja +21, Wiedza (tajemna) +26, Dyplomacja +16, Blefowanie +12, Wiedza (szlachta i władcy) +10, Przebieranie +8; Szczęście bohaterów [PGtF], Uniki, Ruchliwość, Unieruchomienie czaru, Wyciszenie czaru, Wydłużenie czaru, Poprawiona inicjatywa; Zapisanie zwoju, Maksymalizacja czaru, Podniesienie czaru, Wzmocnienie czaru, Przyspieszenie czaru
Czary czarodzieja na dzień: 4/6/5/5/5/5/4/3/3/2, ST 15 + poziom czaru, poziom rzucającego 18.
Ekwipunek: pierścień ochrony +5, amulet naturalnego pancerza +5, karwasze pancerza +5, płaszcz elfów odporności +1, buty elfów; drąg.
Region: Elfi Dwór
Języki: wspólny, elfi, chondathski, leśny, smoczy, gnomi

Taktyka: Iliphar niezwykle rzadko był zmuszony do walki na czary, a jeśli już, robił to z elegancją i finezją właściwą złotym elfom. Nie brał udziału w niepotrzebnych potyczkach. Uczył się taktyki związanej z magią w Akh’Faer, ale nie musiał często sięgać po tą wiedzę.
Wskazówka: „Jestem Iliphar Dahast, syn lady Alei. Pani Sztuki jest zajęta, ale ja mam chwilę czasu.”

Następne pokolenie – 1400 DR – cz. XII

Baergast Etharr
Wygląd i osobowość
Baergast odziedziczył wygląd po matce, szlachetnie urodzonej elfce. Po ojcu miał tylko przenikliwe spojrzenie. Nosił szaty maga archaiczne w kroju, najwyraźniej pochodzącym jeszcze z upadłego Netheril. Lekko spiczaste uszy i migdałowe oczy podkreślały jego elfie pochodzenie.
Baergast był mocno związany z obiema kulturami, które ukształtowały jego ojca – starożytnym Netherilem i dopiero powstającym Cormyrem. Brylował na dworach trzech pierwszych ludzkich władców Leśnego Królestwa, Faerlthanna, Imlona i Bryndara Obarskyrów.
Był znany z kulturalnego zachowania i potrafił wyjść z twarzą z każdej sytuacji. Często przy okazji przekazywał otoczeniu rozsądne rady. Nigdy jednakże nie dorównał swojemu ojcu w mądrości. Nie pamiętał dobrze matki, była dla niego tylko cieniem. Przywiązał się więc mocno do ojca i stał się jego najwierniejszym sługą i pomocnikiem.

Historia
Baergast był młodszym z dwojga znanych dzieci Baerauble’a Etharr i Alei Dahast. Przez wiele lat był dla pierwszego Królewskiego Maga Cormyru namacalnym dowodem na to, że lata spędzone z elfami nie były tylko snem.
Przyszedł na świat około –15 RD, był więc niewiele więcej niż dorastającym chłopcem w chwili, kiedy jego matka odeszła z innymi elfami w dniu koronacji Faerlthanna Obarskyra. Jako syn Królewskiego Maga, praktycznie mieszkał na królewskim dworze w Suzail przez cały czas jego powstawania i rozbudowy.
Około 40 RD ożenił się z córką rodu Silverów, w której żyłach podobno płynęła elfia krew. Dziesięć lat później na świat przyszedł ich syn Aulard Etharr, o którym mówiono, że jest odbiciem swego dziadka.
Półelf nie dożył niestety wesela swojego syna Aularda i Emrylarry Rallyhorn. Zmarł spokojnie w nocy pewnego letniego dnia w 90 DR.

Baergast: półelf słoneczny mężczyzna Czar 16, SW 16, średni humanoid (elf), KW 16k4+16, pw 48, Init +2, Szyb 9 m; KP 23 dotyk 20 nieprzygotowany 21; atak +8/+3 wręcz (drąg, 1k6/x2); SA chowaniec (łasica), SC cechy półelfa; Char PN, MRO Wytrw +8 Ref +9 Wola +12; S 10 Zr 14 Kon 12 Int 20 Rzt 14 Cha 12.
Umiejętności i atuty: Koncentracja +22, Czarostwo +24, Wiedza (tajemna) +24, Dyplomacja +10, Wiedza (szlachta i władcy) +24, Blefowanie +10; Dyscyplina [PGtF], Wyciszenie czaru, Wzmocnienie czaru, Wydłużenie czaru, Wielka wytrwałość, Uniki; Zapisanie zwoju, Maksymalizacja czaru, Podniesienie czaru, Przyspieszenie czaru, Unieruchomienie czaru
Czary czarodzieja na dzień: 4/6/5/5/5/5/3/3/2, ST 15 + poziom czaru, poziom rzucającego 16.
Ekwipunek: pierścień ochrony +4, amulet naturalnego pancerza +4, karwasze pancerza +3, wisiorek odporności na trucizny; drąg.
Region: Cormyr
Języki: wspólny, chondathski, elfi, smoczy, gnomi

Taktyka: Baergast rzadko musiał zniżać się do walki z politycznymi przeciwnikami. Było ich tak niewielu, a on był tak potężny, że mógł się ich pozbyć lub ich ośmieszyć jednym czarem.
Wskazówka: „Szukasz Królewskiego Maga Baerauble’a? Jest zajęty. Ale ja mogę ci pomóc. Jestem Baergast Etharr, jego syn.”

[Nota: Zawiera garść informacji z Dragona 279.]

Następne pokolenie – 1400 DR – cz. XI

Shanali Entreri
Wygląd i osobowość
Shanali Entreri jest niebrzydką dziewczyną, której jasna cera i lekko wystające kości policzkowe wskazują na południowe pochodzenie. Przenikliwe jasnoniebieskie oczy odziedziczyła po matce, półelfce Calihye, podobnie jak proste ciemne włosy.
Shanali wychowała się w równie trudnych, a nawet jeszcze gorszych warunkach niż jej ojciec, Artemis Entreri. Jest więc nieprzejednana i pozbawiona zasad moralnych. Brak jej jakiegokolwiek kodeksu, działa, jak jej się podoba. Od dzieciństwa bardziej przypomina pod niektórymi względami drowa niż człowieka. Miała bowiem styczność z mrocznymi elfami.
Dziewczyna odróżnia się od swoich towarzyszy tym, że nie czci Lloth i nie cierpi pająków. Lubi rzadkie podróże na powierzchnię, najczęściej w towarzystwie matki i Kimmuriela Oblodra – szczególnie kiedy może spotkać ojca, który jest jej idolem.
Shanali ma sporo kontaktów, zarówno wśród Bregan D’aerthe, jak i w Calimporcie – szczególnie w gildii Basadoni, którą swego czasu prowadził jej ojciec.

Historia
Shanali Entreri urodziła się w Menzoberranzan w 1372 RD jako jedyne dziecko Artemisa Entreri i jego półelfiej kochanki Calihye. Imię otrzymała po swojej babce ze strony ojca. Jej matka została porwana i zwerbowana przez Bregan D’aerthe jeszcze podczas ciąży.
Ludzkie dziecko nie powinno czuć się w ciemnościach Podmroku jak w domu, tak się jednak stało w przypadku Shanali. Wyrosła nie znając innego świata poza Miastem Pająków, innych mrocznych elfów poza członkami bandy najemników Kimmuriela Oblodra, ani ludzi poza swą matką Calihye.
Kiedy Shanali dorosła, Bregan D’aerthe wysłali ją po raz pierwszy do Calimportu. Złodziejka odnalazła tam Dwahvel Tiggerwillies, starą – i chyba jedyną – przyjaciółkę ojca. Z jej pomocą zdołała dotrzeć do Artemisa Entreri. Oczarowana jego opowieściami i umiejętnościami, postanowiła pójść w jego ślady.

Shanali: kobieta człowiek Wjk 2/Łtr 7/Tac 1, SW 10, średni humanoid, KW 2k10+6 plus 7k6+21 plus 1k6+3, pw 64, Init +7, Szyb 9 m; atak +10/+5 wręcz (adamantytowy sztylet, 1k4+4/19-20/x2/3 m) i +10/+5 wręcz (adamantytowy sztylet, 1k4+3/19-20/x2/3 m), SA ukradkowy atak +4k6, uchylanie, nieświadomy unik (premia ze Zr do KP, nie może być flankowana), ukrywanie na widoku; Char CN, MRO Wytrw +8 Ref +10 Wola +4; S 14 Zr 16 Kon 16 Int 12 Rzt 10 Cha 10.
Umiejętności i atuty: Występy +7, Ukrywanie +16, Ciche poruszanie +16, Zastraszanie +15, Blefowanie +13, Dyplomacja +15, Zbieranie informacji +15; Znajomość ulicy [PGtF], Uniki, Ruchliwość, Zmysł walki, Poprawiona inicjatywa; Zogniskowanie broni (sztylet), Walka dwiema broniami
Ekwipunek: koszulka kolcza z mithrilu +2, adamantytowy sztylet x2, amulet naturalnego pancerza +1, pierścień ochrony +1, eliksir powiększenia (5. poziom), łuk krótki + strzały, 16 sz.
Region: Calimshan
Języki: wspólny, alzhedo, chondathski

Taktyka: Shanali walczy dwoma identycznymi sztyletami. Najchętniej atakuje z zaskoczenia, po czym znów się ukrywa. Jako tancerz cienia nie musi przy tym być w pobliżu jakiegoś cienia – a w Podmroku i tak jest pełno takowych.
Wskazówka: „Jestem Shanali, córka Calihye. Może słyszałeś o moim ojcu? Nazywa się Artemis Entreri…”

Następne pokolenie – 1400 DR – cz. X

Bodvar Nihmedu
Wygląd i osobowość
Bodvar jest niezwykle wysoki i masywny, jak na półelfa. Gdyby nie migdałowe oczy i lekko zaostrzone uszy, możnaby go pomylić z ojcem. Kolor tęczówek odziedziczył po matce. Nosi się z elegancją, jaka przystoi potomkowi szlachetnego rodu Evereski.
Chłopaka cechuje ta sama prostota ducha i dobroduszność, co jego przodków z Vaasy. Jest lojalny wobec swoich towarzyszy – szczególnie Calaudry Księżycowy Śnieg, z którą się wychował. Kocha oboje rodziców, szczególnym uczuciem darzy jednak matkę, Keyę Nihmedu ze Kompanii Zimnorękich Evereski.
Jest świadom, że to jej męstwu zawdzięcza, że w ogóle przyszedł na świat. Ojciec z kolei nauczył go legend swojego kraju, w tym wielu opowieści o jego imienniku, Bodvarze. Na całe szczęście dług wobec Netherilczyków został spłacony, więc półelfowi nie grozi konflikt lojalności.
Mimo tego, że w jego żyłach płynie jedynie część elfiej krwi, Bodvar Nihmedu został zaakceptowany przez Piękny Lud z Evereski. Duży wpływ na to miał fakt, że N’Tel’Quess – a wśród nich jego ojciec – walczyli u boku Szarych Płaszczy z faerimmami.
Syn Keyi od dzieciństwa wyróżniał się z tłumu, toteż jego imię zna cała Evereska. Dla szlachetnie urodzonych elfów młody Nihmedu jest swego rodzaju kuriozum. Półelf czuje się jednak w elfim mieście jak w domu i nigdy nie wykazywał chęci odejścia. Podwójne dziedzictwo jest dla niego powodem do dumy, nie do cierpienia.

Historia
Bodvar Nihmedu, podobnie jak jego towarzyszka zabaw Calaudra Księżycowy Śnieg, przyszedł na świat pod koniec 1372 RD. Został poczęty podczas wojen z faerimmami. W innych okolicznościach zaistnienie dziecka mieszanej krwi mogłoby być przyczyną wygnania Vaasan z Evereski.
Na szczęście dla jeszcze nienarodzonego chłopca, tak się nie stało. Jego ojciec, Dexon z Vaasy, pozostał w Everesce za zgodą lorda Erlana Duirsara. Półelf otrzymał vaasańskie imię zgodnie z obietnicą, jaką jego matka złożyła podczas walk. Bardzo się obawiała jednak o jego przyjęcie przez innych Evereskan.
Ze strony matki Bodvar pochodzi bowiem ze szlachetnego rodu z Evereski, który wsławił się podczas oblężenia. Jego dziad, lord Aubric Nihmedu, poległ w jednym z pierwszych starć, odznaczył się jednak w walce. Jego babką jest Morgwais Czerwona z Wysokiego Lasu. Wuj Bodvara, Galaeron Nihmedu, stał się znany jako pierwszy adept cienia wśród Pięknego Ludu i ten, który sprowadził miasto Pomrok z powrotem do Faerunu. Matka chłopca wreszcie, Keya Nihmedu, była twórczynią Kompanii Zimnorękich – której powstanie było kluczowe dla przebiegu walk.
Głównie dzięki poparciu Galaerona i lorda Erlana Duirsara małego półelfa uznano za szlachcica i dziedzica domu Nihmedu. Jego dzieciństwo nie było usłane różami, ale upłynęło w spokojnej atmosferze. Ksenofobia Evereski na szczęście nie wpłynęła nań negatywnie.

Bodvar: półelf księżycowy mężczyzna Bbr 1/Wjk 10, SW 11, średni humanoid, KW 1k12+3 plus 10k10+30, pw 89, Init +2, Szyb 12 m; KP 17 dotyk 13 nieprzygotowany 15; atak +17/+12 wręcz (czarnomiecz, 1k10+10/18-20/x2); SA szał 1/dzień; SC cechy półelfa; Char ND, MRO Wytrw +12 Ref +5 Wola +5; S 16 Zr 14 Kon 16 Int 12 Rzt 10 Cha 10.
Umiejętności i atuty: Przetrwanie +13, Postępowanie ze zwierzętami +12, Zastraszanie +13, Dyplomacja +6; Dyscyplina [PGtF], Uniki, Ruchliwość, Tropienie; Biegłość w broni egzotycznej (miecz półtoraręczny), Zogniskowanie broni (miecz półtoraręczny), Specjalizacja w broni (miecz półtoraręczny), Poprawione trafienie krytyczne (miecz półtoraręczny), Potężny atak, Rozszczepienie
Ekwipunek: mithrilowa koszulka kolcza, czarnomiecz (miecz półtoraręczny +2), pierścień ochrony +1, płaszcz elfów, buty elfów, eliksir leczenia średnich ran, 5 eliksirów leczenia lekkich ran, 15 sz.
Region: Evereska
Języki: wspólny, elfi, chondathski, illuskański

Taktyka: Bodvar walczy dziedzicznym czarnomieczem, otrzymanym od ojca. Nie boi się walki wręcz. Jest silniejszy i odporniejszy, niż większość mieszkańców Evereski.
Wskazówka: „Witaj wędrowcze. Jestem Bodvar Nihmedu. Czy szukasz może mojego wuja?”