Dark Magic ch8

A week later Lily was woken up by raised voices. Severus was arguing with a man. She got dressed quickly, wishing she had her wand. She went down to the dining room – Severus and the man were arguing in an adjoining room. The door was slightly open.

‘Professor… you realize it’s an official interrogation?’

Severus Snape nodded stiffly. Lily could see the speaker was wearing Auror robes.

‘Well’ a sigh ‘it took me some time to determine you’re still alive, sir, and you’re probably the only person that can shed some light on the matter’

‘What matter?’ Sev asked icily.

The man coughed.

‘My mother’s grave was desecrated…’

‘What?!’ Severus exploded ‘What the-’

Lily wondered for a moment who the Auror’s mother was.

‘I’m sorry’ the young man said quietly ‘but it’s the truth. You are the only man alive that has known her well, sir. Who could have done it, Professor?’

‘No one’ Snape said ‘that is, I cannot imagine anyone who could have done it’

‘Meaning?’ the Auror said, his tone a bit sharper ‘Nearly twenty years have passed… nineteen, to be exact’

Lily felt like she couldn’t breathe. Nineteen years. It couldn’t be a coincidence. Did she sleep so hard that she was declared dead…?

‘Lily Evans Potter has been dead for nineteen years’ the Auror repeated. ‘And you, sir, are the only person that can help me’

‘Go to hell, Potter’ Severus said angrily.

‘Professor-’

‘Go away. I’m not going to talk to you, Potter. Especially not about Lily’

Another sigh.

‘Well, fine, let me ask: who “my sleeping beauty” is?’

Severus opened his mouth and then closed it. Lily could see his expression change.

‘No one. What rubbish is it, Potter?!’ he exclaimed finally.

The young Auror looked at him carefully, extracting a vial from his robe pocket.

‘If it’s rubbish, I think you’ll consent to the use of Veritaserum, sir. Modified so that no antidotes work…’

Snape looked at the boy as if he were holding a poisonous snake. He pressed his lips together and did not reply.

‘Do you refuse, sir?’

Severus nodded stiffly.

‘Then I am afraid I must arrest you, sir’

Snape took a step back, but Harry was faster.

‘Incarcerous!’

The Potions Master jerked suddenly when the scarlet ropes bound him. Lily saw in his eyes… fury? She saw him free one of his legs and kick the boy… She realized suddenly that the boy was her son!

‘Ron!’ her adult son barked.

Another Auror walked out of the shadows – a red-haired man, the same age as Harry who was standing next to him… the same age her little Harry was. Together they managed to subdue Severus, who was flailing like mad. When the redhead was ready to lead the prisoner out, her son said:

‘Ron, tell my wife she was right’

‘I will’ the man smiled ‘but I thought you were not supposed to drag my sister into this…?’

Severus stared at both Aurors. Lily heard him utter the name ‘Weasley’.

‘Right’ her son smiled, flashing a wedding ring on his finger ‘Ginny. Take care of him, and I’ll search the hovel’ he pushed his companion slightly.

Lily could not think clearly. Her son has just arrested Severus! What will he do when he sees her? She hid in a cupboard no one has used in a long time. Her little Harry was married! And if the redhead was Ron Weasley – whom she remembered as an infant in his mother’s arms – then Molly must have been pregnant with his sister when she’d last seen her… in 1981.

She could hear the young Auror’s footsteps. Her son was very thorough in his search. It seemed he has taken nothing – maybe the Aurors will let Sev go free when they understand he’s innocent? The footsteps became closer.

A tug on the handle. A pause. Harry tugged again, and again. Finally the door was opened and her hideout was flooded by light… Her son issued the light from his wand. The woman forced herself to remain motionless. She could see his green eyes close by, like a reflection of her own. Suddenly his hand shot forward.

The young Auror tugged her outside. Lily’s legs did not support her and she crashed to the floor. The next instant Harry was pointing his wand at her and his eyes were narrowed dangerously.

‘What were you doing there?’

‘I heard Sev arguing with someone… I got scared…’

The man looked at her with suspicion.

‘Will you consent to the use of Veritaserum?’

She bit her lip, thinking of Severus who’d refused. She nodded and she let the Auror – her son – place a few drops on her tongue. The man waited several moments for the potion to start working, and then he asked.

‘Name?’

‘Lily Evans Potter’

Her son’s eyebrows arched upwards.

‘Are you aware this is impossible, ma’am? It’s an official interrogation, right now in the function of a witness, but…’

‘My name is Lily Evans Potter’ she repeated without hesitation.

‘How can you prove it?’

‘I was born on 31 March, 1960. My sister is Petunia Evans Dursley. I have known Severus’ she pointed her chin towards the dining room ‘since my childhood’

The Auror stared at her suspiciously.

‘Tell me then, ma’am, what is your Patronus?’

‘A doe’

‘Your husband’s?’

‘A stag’

‘Who is Padfoot?’

‘Sirius Black, a friend of my husband’s and my son’s godfather. An Animagus, a black dog’

The man’s expression softened somewhat.

‘Why did you stop being friends with Severus?’

‘He called me a… Mudblood’ her voice wavered at the memory, she had to force herself to utter this awful word.

‘In what circumstances?’ the Auror’s gaze never left her.

‘James- thought it would be fun to use Severus’s own spell on him. He levitated Severus overhead, his head down, he wanted- he wanted to humiliate him. He managed it. I did not immediately go to Sev’s rescue, and he… he snapped’

The man’s eyes widened. He lowered his wand.

‘Who was the real Secret Keeper in Godric’s Hollow?’

‘Peter was. P-Peter must have betrayed us… otherwise V-Voldemort wouldn’t have been able to…’ she was not able to finish and she burst into tears.

‘You said you heard me talk to Severus?’

‘Yes, yes, I did’

‘Do you know who I am then?’

Lily was speechless. She had expected the question. She swallowed, twining her fingers nervously. The Auror waited.

‘Harry…’ she whispered ‘You’re Harry James Potter, my son. The Chosen One. You’re twenty years old. Severus said you’d finished the war. You look exactly like Sev said… It’s just- just I remember you… being a child!’

She reached with her hand toward him, but withdrew it immediately.

‘Let’s assume it’s the truth… even Professor Snape wouldn’t manage to fool this Veritaserum… What are you doing here?’

‘Sev woke me up. He said I’d been sleeping all those years’

‘Where did you wake up?’

‘Here, in one of the rooms. Severus must have been taking care of me for a long time – everything was prepared: my clothes, personal effects…’

‘What’s the last thing you remember before waking up?’

Lily’s lips trembled when she heard this question from her son’s mouth.

‘V-Voldemort had killed your father… He demanded th-that I move aside…’ she couldn’t finish, she started to cry.

Her adult son rubbed her back awkwardly.

‘Do you remember what had happened further back?’

‘Yes. I have no holes in my memory, except that sleep’ She swallowed. ‘What happens to Severus? Why did you arrest him?’

Her son looked at her, his eyes piercing.

‘For now, we’ll keep him for forty-eight hours, we’ll ascertain his role in the situation… Do you know who “my sleeping beauty” is?’

‘I have no idea’ Lily shook her head with frustration, too much was happening, too many questions she did not know the answers for.

‘You’re free for now. For your own good, I’d prefer if you didn’t leave this house. Until we explain it somewhat’

 

Tbc.

—————————————————–

Chapter 1

Chapter 2

Chapter 3

Chapter 4

Chapter 5

Chapter 6

Chapter 7

Czarna magia r8

Tydzień później Lily obudziły podniesione głosy. Severus kłócił się z jakimś mężczyzną. Ubrała się szybko. Żałowała, że nie ma swojej różdżki. Zeszła do jadalni. Sev i jakiś mężczyzna rozmawiali w przyległym pokoju. Drzwi były leciutko uchylone.
–    Panie profesorze… zdaje sobie pan sprawę, że to oficjalne przesłuchanie?
Severus Snape skinął sztywno głową. Lily mogła dostrzec, że jego rozmówca miał na sobie szaty aurora.
–    Dobrze – westchnięcie. – Trochę czasu zajęło mi ustalenie, czy pan żyje, a jest pan prawdopodobnie jedyną osobą, która może rzucić trochę światła na tę sprawę.
–    Jaką sprawę? – zapytał lodowato Sev.
Mężczyzna chrząknął.
–    Zbezczeszczono grób mojej matki…
–    Co?! –  wybuchnął Severus. – Co takiego?!
Lily zastanawiała się przez chwilę, kim była matka aurora.
–    Przykro mi – powiedział cicho chłopak – ale to prawda. Pan jest jedynym żywym człowiekiem, który dobrze ją znał. Kto mógł to zrobić, panie profesorze?
–    Nikt – powiedział Snape. – To znaczy, nie wyobrażam sobie nikogo, kto mógłby to zrobić.
–    To znaczy? – auror powiedział nieco ostrzej. – Minęło prawie dwadzieścia lat… dziewiętnaście, dokładniej mówiąc.
Lily poczuła, że brak jej tchu. Dziewiętnaście lat. To nie mógł być zbieg okoliczności. Czyżby spała tak głęboko, że uznano ją za zmarłą…?
–    Lily Evans Potter nie żyje od dziewiętnastu lat – powtórzył auror. – A pan jest jedyną osobą, która może mi pomóc.
–    Idź do diabła, Potter – powiedział gwałtownie Severus.
–    Panie profesorze…
–    Idź stąd. Nie mam zamiaru z tobą rozmawiać, Potter. A w szczególności nie o Lily.
Kolejne westchnięcie.
–    W takim razie zapytam: kim jest „moja śpiąca królewna”?
Severus otworzył usta, po czym je zamknął. Lily widziała, jak wyraz jego twarzy się zmienia.
–    Nikim. Co to za bzdury, Potter?! – wybuchnął wreszcie.
Młody auror popatrzył na niego uważnie. Wyjął zza pazuchy fiolkę.
–    Jeśli to bzdury, sądzę, że zgodzi się pan na użycie Veritaserum. Zmodyfikowanego tak, by żadne antidota na niego nie działały…
Snape popatrzył na chłopaka tak, jakby ten trzymał w ręku jadowitego węża. Zacisnął usta w wąską kreskę i nie odpowiedział.
–    Odmawia pan?
Severus skinął sztywno głową.
–    Obawiam się wobec tego, że muszę pana aresztować.
Snape cofnął się o pół kroku, dwa kroki, ale Harry był szybszy.
–    Incarcerous!
Mistrz Eliksirów szarpnął się gwałtowanie, kiedy oplotły go szkarłatne liny. Lily zobaczyła w jego oczach… wściekłość? Widziała, jak zdołał oswobodzić jedną nogę i kopnął chłopaka… Uświadomiła sobie nagle, że ten chłopak był jej synem!
–    Ron! – warknął jej dorosły syn.
Z cienia wyszedł drugi auror – rudowłosy mężczyzna w wieku stojącego obok Harry’ego… jej małego Harry’ego. Razem obezwładnili Severusa, który miotał się jak szalony. Kiedy rudzielec był już gotów do wyprowadzenia więźnia, jej syn powiedział:
–    Ron, powiedz mojej żonie, że miała rację.
–    Powiem – uśmiechnął się mężczyzna. – Ale zdawało mi się, że miałeś w to nie wciągać mojej siostry…?
Severus zapatrzył się na obu aurorów. Lily usłyszała, jak wymawia nazwisko Weasley.
–    Owszem – uśmiechnął się jej syn, błyskając obrączką na palcu. – Ginny. Zajmij się nim, a ja przeszukam tę ruderę– szturchnął towarzysza.
Lily nie mogła rozsądnie myśleć. Jej dorosły syn aresztował Severusa! Co zrobi, kiedy ją zobaczy? Ukryła się w jakimś schowku, do którego nikt od dawna nie zaglądał. Jej mały Harry był żonaty! Jeśli rudzielcem był Ron Weasley – którego pamiętała jako niemowlę w ramionach matki – to Molly musiała być w ciąży z jego siostrą, kiedy ją ostatnio widziała… w 1981 roku.
Słyszała kroki młodego aurora. Jej syn był bardzo dokładny przy przeszukiwaniu. Wyglądało na to, że niczego nie zarekwirował – może aurorzy puszczą Seva wolno, kiedy zrozumieją, że jest niewinny? Kroki się przybliżyły.
Szarpnięcie za klamkę. Przerwa. Harry znowu szarpnął, i znowu. Wreszcie drzwi ustąpiły, a jej kryjówkę zalało światło… Jej syn zaświecił różdżkę. Kobieta zmusiła się do bezruchu. Widziała z bliska jego zielone oczy, jak odbicie swoich własnych. Nagle jego ręka wystrzeliła w przód.
Młody auror wyciągnął ją gwałtownie na zewnątrz. Nogi nie utrzymały jej ciężaru i Lily upadła gwałtownie na podłogę. W następnej chwili Harry celował w nią różdżką, a jego oczy zwęziły się groźnie.
–    Co tam robiłaś?
–    Usłyszałam, że Sev się z kimś kłóci. Przestraszyłam się…
Mężczyzna patrzył na nią podejrzliwie.
–    Czy zgodzisz się na użycie Veritaserum?
Przygryzła wargę, myśląc o Severusie, który odmówił. Skinęła głową i pozwoliła, by auror – jej syn – umieścił kilka kropel na jej języku. Mężczyzna odczekał chwilę, aż eliksir zaczął działać, a następnie spytał.
–    Nazwisko?
–    Lily Evans Potter.
Brwi jej syna powędrowały do góry.
–    Zdaje pani sobie sprawę z tego, że to niemożliwe? To oficjalne przesłuchanie, na razie w charakterze świadka, ale…
–    Nazywam się Lily Evans Potter – powtórzyła bez śladu wahania.
–    Jak może to pani udowodnić?
–    Urodziłam się 31 marca 1960 roku. Moją siostrą jest Petunia Evans Dursley. Severusa – wskazała brodą  pokój przy jadalni – znam od dzieciństwa.
Auror przyglądał jej się nieufnie.
–    Wobec tego niech mi pani powie, jaki jest pani patronus?
–    Łania.
–    Pani męża?
–    Jeleń.
–    Kim jest Łapa?
–    Syriusz Black, przyjaciel mojego męża i ojciec chrzestny mojego synka. Animag, czarny pies.
Rysy mężczyzny odrobinę złagodniały.
–    Dlaczego przestała pani przyjaźnić się z Severusem?
–    Nazwał mnie… szlamą – głos jej zadrżał na tamto wspomnienie, musiała zmusić się do wypowiedzenia tego okropnego słowa.
–    W jakich okolicznościach? – auror nie  spuszczał z niej wzroku.
–    James… uznał, że fajnie byłoby użyć na Severusie jego własnego zaklęcia. Wylewitował Seva ponad wszystkimi, głową w dół, chciał- chciał go upokorzyć. Udało mu się to. Nie… nie rzuciłam się od razu ratować Seva, a jemu… puściły nerwy.
Oczy mężczyzny rozszerzyły się. Opuścił różdżkę.
–    Kto był prawdziwym strażnikiem tajemnicy w Dolinie Godryka?
–    Peter. P-Peter musiał nas zdradzić – inaczej V-Voldemort by nie… – nie była w stanie dokończyć, zalała się łzami.
–    Twierdziłaś, że słyszałaś moją rozmowę z Severusem?
–    Tak, słyszałam.
–    Czy wiesz wobec tego, kim jestem?
Lily zaniemówiła. Spodziewała się tego pytania. Przełknęła ślinę, splotła nerwowo palce. Młody auror nadal czekał.
–    Harry… – wyszeptała. – Jesteś Harry James Potter, mój syn. Wybraniec. Masz dwadzieścia lat. Severus mówił, że to ty zakończyłeś wojnę. Wyglądasz dokładnie tak, jak mówił Sev… Tylko- tylko że ja pamiętam ciebie… jako dziecko!
Wyciągnęła rękę w jego stronę, ale zaraz ją cofnęła.
–    Załóżmy, że mówisz prawdę… nawet profesor Snape nie byłby odporny na to Veritaserum… Co tu robisz?
–    Severus mnie obudził. Mówił, że spałam przez tyle lat.
–    Gdzie się obudziłaś?
–    Tutaj, w jednym z pokojów. Severus musiał się mną zajmować przez dłuższy czas – wszystko było przygotowane: ubrania, osobiste drobiazgi…
–    Jaka jest ostatnia rzecz przed obudzeniem, jaką pamiętasz?
Wargi Lily zadrżały, kiedy usłyszała to pytanie z ust syna.
–    V-Voldemort zabił twojego ojca… Żądał, ż-żebym się odsunęła… – kobieta nie mogła dokończyć, rozpłakała się.
Jej dorosły syn poklepał ją nieporadnie po plecach.
–    Czy pamiętasz to, co działo się jeszcze wcześniej?
–    Tak. Nie mam żadnych luk w pamięci, poza tym snem – przełknęła ślinę. – Co grozi Severusowi? Czemu go aresztowałeś?
Jej syn popatrzył na nią przenikliwie.
–    Na razie potrzymamy go czterdzieści osiem godzin, dowiemy się, jaka jest jego rola w tej całej sytuacji… Wiesz może, kim jest „moja śpiąca królewna”?
–    Nie mam pojęcia – Lily potrząsnęła głową z frustracją, za dużo się działo, za dużo pytań, na które nie znała odpowiedzi.
–    Jesteś na razie wolna. Dla twojego własnego dobra wolałbym, żebyś nie wychodziła z domu. Póki tego jakoś nie wyjaśnimy.

Cdn.

Dark Magic ch7

Lily was sitting at the table in the dining room and messing her food with the fork. It was not that she lacked appetite – she had more than enough. But she hated being cooped up in the house, and Severus still did not allow her to go outside. She heard footsteps – he sat down in front of her.
‘You need to eat, Lily. I did not wake you for you to dwindle away now’
The woman sent a weak smile his way. Severus’s eyes lit up before he bent his head over his plate. Silence fell. When they’d finished eating, the man asked.
‘Do you need anything, Lily?’
That question again. She wondered how it was possible for her name to sound so soft. James had never spoken like this, Severus – always. Not for the first time she started thinking why exactly he had woken her up.
‘You’ve asked so many times. I’ve told you already. But… thanks’
Severus made a face, but then a small smile graced his lips when he heard her thanks. Lily got up, her chair scraping the floor. She walked out into the hall. He could hear her footsteps. He collected the dishes and was starting the washing-up, when he heard a crash. He put what he was holding aside and raced into the hall.
The woman was kneeling on the floor, her face as white as the wall – he worried that she would faint. He pried her fingers away from her collar and undid it himself. Lily breathed in a bit deeper. He carried her to the dining room and opened the window.
‘Sev, what is today’s date?’
‘The tenth of June’ he said, wondering why on earth would she ask such a question.
Then he remembered – the only calendar in the house was hanging in the hall. Lily must have seen the year…
‘What is the year now?’ she asked weakly, confirming his suspicions.
He was silent. He did not wish to answer her. Lily repeated her question, her tone a bit sharper.
‘2000’ he replied finally.
The woman hid her face in her hands.
‘The last year I can remember is 1981! Sev, did you mean to say I’ve been sleeping for nineteen years?! That my baby Harry is now twenty years old?! That I’ve lost his entire childhood?!’ Lily burst into tears.
‘I did not wish to upset you’ Severus said after a long while, rubbing her back awkwardly.
Lily sat a bit straighter, peering at him, her eyes full of tears.
‘No w-wonder you look different… y-you’re thirty-nine, Sev!’ she choked out.
Snape did not answer at first.
‘You look less. I’d give you twenty-five, thirty at most’ he smiled ‘Am I not too old?’ he joked.
***
Severus watched Lily sleep. He was proud of how soon she accepted the passage of time, how well she adapted to the new situation. She was sleeping so peacefully this night. Earlier on, she was tormented by nightmares – ones featuring Voldemort, Potter senior, Wormtail. He’d had to brew her some Dreamless Sleep.
He was tempted to come closer to the bed, to touch her red hair splayed on the pillow or her cheek. He was stopped by the memory of what he did several weeks ago. But the mere thought that Lily could be his aroused him.
He ran into the bathroom, not caring that he slammed the door. He tore his clothes off the quickest he could. He knelt in the shower and started caressing himself, visions of her red hair and smooth skin in front of his eyes. He moaned out loud.
Snape did not even notice he had not closed the door completely. Lily, who’d just woken up, stood in the doorway. She could see Severus’s silhouette – he was kneeling in the shower, his back to her. Had he hurt himself? Or maybe he’d collapsed, so tired he was after spending most of the night in her room again? She heard a weak moan.
The worry won her over, she approached him. She was so close that she would be able to touch him. She could see the muscles in his bent back and his long black hair. He was supporting himself with one arm, but she couldn’t see the other. She moved a bit to the side, ready to haul him out of the shower.
Then she saw what exactly he was doing. A blush flooded her cheeks. She was not a virgin and was well aware of how the lone men – like Severus – dealt with their desires. She took a step back in order to leave, when she heard it.
‘Lily…’
She knew that tone of voice. She saw Sev throw his head back.
She ran away, feeling her heart pound. She’d barely accepted one change in her situation and now she was faced with another. How was she to look at him, knowing how much he desired her? Was that why he’d woken her up? She’d always treated him like a friend – for how long has he seen her as a woman? Was that why he’d hated James – because he was jealous?
She rolled onto the other side and tried to sleep. She’ll think on it in the morning. For a brief while she wondered if she should lock the door, but finally decided not to. She trusted Severus.
***
Severus was sitting at the table, reading the morning’s paper. For a few days Lily’s been behaving a bit… weird. She seemed normal, but he knew her so well. Something was worrying her, but she did not wish to tell him what it was. When he’d pressed the matter once, she’d blushed. Maybe she did miss a man? He shifted nervously in the chair – damn it, couldn’t he think about her without wondering how she’d look in his bed?
He saw Lily. She sat across from him, in her nightshirt. She looked like she’d slept poorly. She poked at the food he’d prepared for her.
‘Sev?… Have you seen my son in the time that passed?’
He grunted in reply, trying to get rid of the insistent images in his imagination and to set his train of thought to other matters. He could never concentrate with her around.
‘What does he look like now? My Harry?’ the woman seemed to have taken the sound as an admission.
‘Like Potter at his age. He’s got your eyes’
‘Can’t you tell me something more?’
He sighed and put the spoon aside.
‘He’s got your eyes, and Potter’s face and nose. And his accursed hair, of course. He’s wearing glasses, a bit more stylish than the ones Potter wore-’
‘James’
‘Pardon?’
‘M-My husband had a name. James. You know it, you can use it.’
Snape’s lip curled as though he’d just found a lemon in his plate.
‘Never mind. Since that night in Godric’s Hollow he’s had a lightning bolt scar on his forehead’
‘A scar? But- you said Voldemort hasn’t hurt him’
‘True. He only left the scar, like a sign’
Lily placed her hands on the table, twining her fingers together nervously.
‘Have you got a photo of him?’
‘I’m not collecting photos of the Boy-Who-Lived. Look in any given Prophet and you’re sure to find one. The brat loves the flashes of the cameras’ he snapped, irritated.
He heard her moan softly. She shifted in the hair nervously.
‘My son? My Harry is the Chosen One? I’d hoped he was not… Was it him who defeated Voldemort and ended the war?’
‘I’ve already told you, Lily. Yes, your son is the Chosen One’
‘Why do I get the feeling that you dislike him?’
‘The brat looks like Po- James and behaves exactly like he did. The same arrogance, the same cheek. At least he was not surrounded by a band of idiots, like P- James was!’
The woman stood up suddenly, leaning over the table.
‘I can’t believe you still hate James. After twenty years? Why, Sev?’
Snape did not hear the question. The loose gown revealed her cleavage and her shapely legs. He wanted to touch her so much…
‘Answer me, Severus!’
He looked up. Lily was right in front of him, in arm’s reach. If he wanted to, he could place her in his lap. He swallowed, wondering how she’d react. Luckily, none of them had a wand on hand.
Her face was so close… self-control was torture. Damn it! He leaned in and kissed her. He expected to see surprise in her green eyes – at least that was what the rational part of his mind said. Lily took a step back, but did not run away.
He cupped her face in his hands and kissed her again, with more force. She did not flinch. He heard her soft exclamation – in surprise? Fear? He did not care. He kept kissing her – her cheek, her jaw, her neck. He pressed closer to her, one hand in her hair, the other one pushing a strap of her gown aside.
He slipped his hand into her cleavage, but did not stop kissing. Lily… Lily… alive and warm in his arms. He ran his other hand along her leg. The woman flinched when he touched her breast. He felt her hands on his wrists and grunted in frustration.
‘Lily…’
Lily slipped out of his embrace, straightening her clothes. Severus was still frozen, with shock written all over his face. The woman wrapped herself in her cloak – thank God it was close by! She sat back on her hair and waited for Severus to come back to his right mind – or at least enough for him to understand her words. It took several minutes.
‘Why didn’t you tell me?’ she asked quietly.
‘You preferred P- James to me!’ Snape said, his face obscured by a curtain of dark hair ‘And still you don’t want me – after everything I’ve done for you!’
The woman sighed, rubbing her forehead.
‘Sev, it’s been twenty years for you, but I feel as if my husband had died several days ago!’ she saw his face twist in pain ‘Give me some time’ she said, her voice a bit softer.

Tbc.

 

—————————————————–

Chapter 1

Chapter 2

Chapter 3

Chapter 4

Chapter 5

Chapter 6

Czarna magia r7

Rozdział 7

Lily siedziała przy stole w salonie i niechętnie grzebała widelcem w talerzu. Nie chodziło o brak apetytu – tego miała aż nadto. Ale nie cierpiała siedzieć w domu, a Severus wciąż jej nie pozwalał wychodzić na dwór. Usłyszała kroki – to on usiadł naprzeciwko.
– Musisz jeść, Lily. Nie po to cię obudziłem, żebyś teraz gasła w oczach.
Kobieta posłała mu słaby uśmiech. Oczy Severusa rozjaśniły się, zanim pochylił się nad talerzem. Zapadła cisza. Kiedy skończyli jeść, mężczyzna zapytał:
– Czy czegoś ci nie potrzeba, Lily?
Znowu to pytanie. Zastanawiało ją, jak to możliwe, by jej imię brzmiało tak miękko. James nigdy tak nie mówił, Sev zawsze. Nie po raz pierwszy zaczęła się zastanawiać, czemu tak naprawdę on ją obudził.
– Pytałeś tyle razy. Już ci odpowiedziałam. Ale… dziękuję.
Severus skrzywił się, ale wygiął wargi w lekkim uśmiechu, kiedy usłyszał podziękowanie. Lily wstała od stołu, szurając krzesłem. Wyszła do holu. Słyszał jej kroki. Pozbierał naczynia i zabierał się za ich zmywanie, kiedy usłyszał łomot. Odstawił to, co trzymał w rękach i pobiegł do holu.
Kobieta klęczała na podłodze, biała jak prześcieradło – przeraził się, że ona zaraz zemdleje. Rozluźnił jej palce zaciśnięte na kołnierzyku i sam go rozpiął. Lily odetchnęła trochę głębiej. Zaniósł ją do salonu i otworzył okno.
– Sev, który jest dzisiaj?
– Dziesiąty czerwca – powiedział, zastanawiając się, skąd takie pytanie.
Wtedy sobie przypomniał – w holu wisiał jedyny kalendarz w mieszkaniu. Lily musiała zobaczyć datę roczną…
– Który mamy rok? – zapytała słabym głosem, potwierdzając jego podejrzenia.
Milczał. Nie chciał jej odpowiadać. Lily powtórzyła pytanie nieco ostrzejszym głosem.
– Dwutysięczny – powiedział wreszcie.
Kobieta ukryła twarz w dłoniach.
– Ostatni rok, który pamiętam, to 1981! Sev, chcesz mi powiedzieć, że spałam przez dziewiętnaście lat?! Że mój mały Harry ma dwadzieścia lat?! Że straciłam całe jego dzieciństwo?! – Lily wybuchnęła płaczem.
– Nie chciałem cię denerwować – powiedział Severus po dłuższej chwili, nieporadnie poklepując ją po plecach.
Lily usiadła z trudem, patrząc na niego oczami pełnymi łez.
– Nic dz-dziwnego, że wyglądasz inaczej… m-masz trzydzieści dziewięć lat, Sev! – wykrztusiła.
Snape nie odpowiedział w pierwszej chwili.
– Wyglądasz na mniej. Dałbym ci dwadzieścia pięć, najwyżej trzydzieści. – uśmiechnął się. – Nie jestem za stary? – zażartował.
***
Severus obserwował śpiącą Lily. Był dumny z tego, jak szybko pogodziła się z upływem czasu, jak szybko przystosowała się do nowej sytuacji. Spała teraz tak spokojnie. Wcześniej dręczyły ją koszmary – z Voldemortem, Potterem seniorem, Glizdogonem w rolach głównych. Musiał jej przygotować eliksir bezsennego snu.
Kusiło go, żeby podejść do jej łóżka, żeby dotknąć jej rudych włosów rozsypanych na poduszce albo jej policzka. Powstrzymało go wspomnienie tego, co zrobił kilka tygodni temu. Na samą myśl o tym, że Lily mogłaby być jego, podniecił się.
Pobiegł do łazienki, nie przejmując się nawet tym, że trzasnęły za nim drzwi. Zerwał z siebie ubranie najszybciej jak tylko mógł. Klęknął pod prysznicem i zaczął się pieścić, a przed oczami miał jej rude włosy i gładką skórę. Jęknął głośno.
Snape nie zauważył nawet, że nie zamknął drzwi dokładnie. Dopiero co obudzona Lily stanęła w drzwiach łazienki. W półmroku widziała sylwetkę Severusa – klęczącego pod prysznicem plecami do niej. Czyżby zrobił sobie krzywdę? A może padł ze zmęczenia po tym, jak znowu siedział w jej pokoju przez większość nocy? Usłyszała słaby jęk.
Niepokój przeważył, ruszyła w jego stronę. Była tak blisko, że niemal mogła go dotknąć. Widziała mięśnie jego pochylonych pleców i jego długie czarne włosy. Podpierał się jedną ręką, ale nigdzie nie widziała drugiej. Przesunęła się trochę w bok, gotowa wyciągnąć go siłą spod prysznica.
Wtedy zobaczyła, co on robi. Jej policzki oblał rumieniec. Nie była dziewicą i zdawała sobie sprawę, jak z pożądaniem radzą sobie samotni mężczyźni. Tacy, jak Severus… Cofnęła się, gotowa wyjść, i wtedy to usłyszała.
– Lily…
Znała ten ton głosu. Zobaczyła, jak Sev odrzuca głowę do tyłu.
Uciekła, czując, jak wali jej serce. Ledwie przystosowała się do jednej zmiany w swojej sytuacji, czekała ją kolejna. Jak miała na niego rano spojrzeć, wiedząc, jak bardzo Severus jej pragnął? Czy to dlatego ją obudził? Zawsze traktowała go jak przyjaciela – od jak dawna Sev widział w niej kobietę? Czy to dlatego nienawidził Jamesa, że był zazdrosny?
Przewróciła się na drugi bok i próbowała zasnąć. Będzie myśleć rano. Zastanawiała się przez chwilę, czy nie zamknąć drzwi na klucz, ale w końcu tego nie zrobiła. Ufała Severusowi.
***
Severus siedział przy stole i czytał gazetę. Od kilku dni Lily zachowywała się trochę… dziwnie. Niby normalnie, ale on ją dobrze znał. Coś ją martwiło, ale nie chciała mu powiedzieć, co. Kiedy raz ją przycisnął, oblała się rumieńcem. Czyżby tęskniła za mężczyzną? Poruszył się nerwowo na krześle – niech to diabli. Czy nie może o niej myśleć, nie wyobrażając sobie, jak wyglądałaby w łóżku?
Zobaczył Lily. Usiadła przy stole naprzeciw niego, w nocnej koszuli. Wyglądała, jakby nie spała dobrze. Zaczęła dziobać widelcem w jedzeniu, które dla niej naszykował.
– Sev? … Czy przez ten czas widziałeś mojego syna?
Chrząknął w odpowiedzi, usiłując się pozbyć natrętnych obrazów w swojej wyobraźni i przestawić myśli na inne tory. Przy niej nigdy nie mógł się skupić.
– Jak on wygląda teraz? Mój Harry? – kobieta najwyraźniej uznała to za odpowiedź twierdzącą.
– Jak Potter w jego wieku. Ma twoje oczy.
– Nie możesz mi powiedzieć nic więcej?
Westchnął, odłożył łyżkę.
– Ma twoje oczy, a twarz i nos Pottera. A także te jego przeklęte włosy. Nosi okulary, w nieco lepszym stylu niż te Pottera…
– Jamesa.
– Pardon?
– M- Mój mąż miał imię. James. Znasz je. Możesz go używać.
Snape skrzywił się, jakby znalazł właśnie cytrynę w swoim talerzu.
– Nieważne. Po tamtej nocy w Dolinie Godryka została mu blizna w kształcie błyskawicy na czole.
– Blizna? Ale – powiedziałeś, że Voldemort go nie skrzywdził.
– Tak było. Zostawił tylko tę bliznę, niczym jakiś znak.
Lily złożyła dłonie na stole, nerwowo splatając palce.
– Masz może jakieś jego zdjęcie?
– Nie kolekcjonuję zdjęć Chłopca-Który-Przeżył. Zajrzyj do dowolnego Proroka, na pewno je znajdziesz. Smarkacz uwielbia światło reflektorów – warknął poirytowany.
Usłyszał jej cichy jęk. Kobieta poruszyła się na krześle.
– Mój syn? Mój Harry jest Wybrańcem? Miałam nadzieję, że nie… To on pokonał Voldemorta i zakończył wojnę?
– Już ci to mówiłem, Lily. Tak, to twój syn jest Wybrańcem.
– Czemu więc odnoszę wrażenie, że go nie lubisz?
– Smarkacz wygląda jak Po- James i zachowuje się jak on. Tak samo arogancki, tak samo bezczelny. Dobrze, że nie otaczała go banda idiotów, jak P- Jamesa!
Kobieta wstała gwałtownie i pochyliła się nad stołem.
– Nie mogę uwierzyć, że wciąż nienawidzisz Jamesa. Po dwudziestu latach? Dlaczego, Sev?
Snape nie słyszał jej pytania. Luźna koszula odsłaniała jej dekolt i zgrabne nogi. Tak bardzo chciałby jej dotknąć…
– Odpowiedz mi, Severus!
Podniósł wzrok. Lily znalazła się tuż przed nim. Była w zasięgu jego ręki. Gdyby chciał, mógłby posadzić ją sobie na kolanach. Przełknął ślinę. Zastanawiał się, jak zareagowałaby. Na szczęście żadne z nich nie miało różdżki.
Jej twarz była tak blisko… opanowanie się było torturą. Do diabła z tym! Pochylił się i pocałował ją. Spodziewał się, że zobaczy zaskoczenie w jej zielonych oczach – tak mówiła racjonalna część jego umysłu. Lily zrobiła krok w tył, ale nie uciekła.
Wziął jej twarz w swoje dłonie i pocałował ją znowu, gwałtowniej. Tym razem kobieta się nie cofnęła. Usłyszał, jak wydaje z siebie cichy okrzyk – zdumienia? Strachu? Nie obchodziło go to. Całował ją dalej – jej policzek, szczękę, jej szyję. Przycisnął się do niej, trzymał jedną rękę w jej włosach, a drugą odsunął na bok ramiączko jej koszuli.
Wsunął dłoń za jej dekolt, nie przestając jej całować. Lily… Lily… żywa i ciepła w jego ramionach. Drugą ręką przesunął po jej nodze. Kobieta drgnęła, kiedy dotknął jej piersi. Poczuł jej ręce na swoich nadgarstkach i jęknął z frustracją.
– Lily…
Lily oswobodziła się powoli z jego uścisku i poprawiła ubranie. Severus został w tej samej pozycji, z oszołomionym wyrazem twarzy. Kobieta narzuciła na siebie płaszcz – dzięki Bogu, że leżał w pobliżu! Usiadła na krześle i czekała, aż Sev dojdzie do siebie na tyle, by mógł ją zrozumieć. Zajęło to dobrych kilka minut.
– Czemu nigdy mi nie powiedziałeś? – zapytała cicho.
– Wolałaś P- Jamesa ode mnie – powiedział Snape zza kurtyny ciemnych włosów. – Nadal mnie nie chcesz – po tym wszystkim, co dla ciebie zrobiłem!
Kobieta westchnęła i potarła czoło dłonią.
– Sev, dla ciebie minęło dwadzieścia lat, a ja się czuję tak, jakby mój mąż zginął tydzień temu! – przez twarz Severusa przebiegł skurcz bólu – Daj mi trochę czasu – powiedziała łagodniej.

Cdn.

A/N: Betowała Nyks. Jeszcze jeden gotowy rozdział mi się pałęta, potem mogę spełniać życzenia.

——————————————

Rozdział 1

Rozdział 2

Rozdział 3

Rozdział 4

Rozdział 5

Rozdział 6

Dark Magic ch5

Several weeks passed and Severus had destroyed all the alcohol bottles remaining in his flat. He did not wish for a repeat; he had to learn his self-control. He’d already cast a spell meant to wake her and soon after, he’d managed to find a wand – so he destroyed his old one, so that the Aurors would not connect him with the spell. Alas, the spell that was to wake Lily either worked very slowly or with great delay…

Snape was looking through his bookshelves, wondering which books to keep and which to destroy because they were too full of dark magic, too old or too dangerous. It was then that he heard it. At first he thought he was dreaming or hallucinating.

Her voice. The voice he had not heard in years. He’d forgotten how beautiful it was. It was to him like the sweetest music. It took him a long moment to realize that Lily was screaming. Screaming in mortal terror.

‚James! Harry!… Harry!…’

He woke from his stupor and ran to her room. Lily was sitting on the bed, her hand searching for a wand, looking desperately every which way. Her eyes widened when she saw him.

‚Where’s my child? Where’s my Harry?’

He drank in the sight of her face, eyes, mouth, her wavy hair. Only after a while did he realize who she was calling. Potter… and her child.

‚Your son is safe, Lily’ Severus informed her, fighting the smile that threatened to appear on his face.

‚Where I am? Where’s V-Voldemort?’ she pronounced the name in a whisper, as if she were afraid.

‚You’re at my place. You’re safe. Voldemort is no more’ this time he really smiled.

‚No more?’ she looked at him as if he were mad.

‚Voldemort is dead. Your son has defeated him’

‚That’s not possible! A moment ago he- he-‚ Lily’s voice broke ‚James is dead…’

The Potions Master gave a low groan. She cared about James? She should be happy, she should have welcomed him. Wait… did she say „a moment ago”?

‚What’s the last thing you remember, Lily?’

The woman burst into tears.

‚Voldemort- he tells me to move aside. He wants to kill my child. I can hear him cast Avada Kedavra-‚

Severus cursed.

‚It’s the past, Lily. You were asleep for a long time. You’ve saved the boy. You’re safe. The war has finished’

Lily clutched the quilt closer to her and stared at him disbelievingly.

‚Do I know you? You speak as if I did…’

Snape took a deep breath. Lily didn’t recognize him! It took him a moment to realize she remembered him the way he was at Hogwarts. He was thirty-nine now, not seventeen…

‚It’s me, Severus. I’m just older…’

As soon as he heard what he said, he berated himself in his thoughts. What an idiocy! Only in her company did he say such dunderheaded things…

‚Sev!’ Lily tossed the quilt aside and clung to him, crying hysterically. She was so upset that her entire body shook. ‚When you said that- I’ve slept for a long time- I thought- that you were dead- James is dead- you look- as if years had passed-‚

‚Lily, calm down. Your son is alive. You and I are alive. We’re safe. Just, a few years have passed, it’s all. Should I bring you a Peace Draught? I’d Accio it, but it’s a Muggle neighborhood…’

The woman sniffed and nodded. When he returned, Lily was arranging the quilt back on the bed, wiping at her tears with a hand. Her arms were still shaking. She accepted the potion gratefully.

‚Who was taking care of me when I slept?’ she asked in a calmer voice.

‚I was’ Severus said.

‚Is this my room? My clothes-‚ she walked to the wardrobe ‚you’ve cooked what I like’ she glanced at the tray on the nightstand.

‚Everything for you-‚

‚I thought- you’d joined them’

‚I was a spy’ he said shortly.

The woman nodded. Severus sat on the bed, next to her. He reveled in the fact that he had her next to him, that she was breathing, moving, talking.

‚Severus?’

‚Yes?’ he smiled upon hearing his name.

‚Thank you’ she hesitated for a moment ‚Will you tell me what happened while I was asleep? If the war has finished… Who’s died?’

The Potions Master was filtering his information in his head for a while – what he can tell her in the entirety, what he can reveal partially and what he should keep from her.

‚Alice Longbottom and her husband are in St. Mungo’s – Bella. Her son is in his grandmother’s care – I seem to recall her name was Augusta? Bellatrix is dead, she got what she deserved. All the Marauders are dead. Black died some time ago by Bella’s hand. Lupin died at the end of the war, together with his wife – I don’t suppose you knew Nymphadora Tonks, Andromeda’s daughter – their son is in his grandmother’s care. Dorcas has been dead for a long time- the Death Eaters.’ Severus swallowed. ‚Albus is dead too, a powerful curse. Avery, Mulciber and the others are dead. Lucius Malfoy and his wife – Narcissa Black, remember her? – are quite well. I don’t know what happened to the others, say, Mary MacDonald…’

Lily pressed her hands to her temples and bowed her head.

‚So much has happened. I can’t believe it. Sev, my head hurts. Can I go outside?’

‚You’ve been sleeping for so long. I’ll bring something for headache presently. You shouldn’t go out. Several years have passed. I live elsewhere, you’d get lost. Besides, you’d attract undue attention, appearing suddenly after all this time…’

Tbc.

——————————————————–

Chapter 1

Chapter 2

Chapter 3

Chapter 4

Czarna magia r5

Rozdział 5

Minęło kilka tygodni. Severus zniszczył w tym czasie wszystkie butelki z alkoholem, jakie były w mieszkaniu. Nie życzył sobie powtórki. Musiał nauczyć się kontrolować. Jakiś czas temu rzucił zaklęcie, które miało ją obudzić. Niedługo potem udało mu się znaleźć nową różdżkę, zniszczył więc starą – żeby aurorzy nie mogli go powiązać z tamtym czarem. Tyle, że zaklęcie budzące Lily najwyraźniej działało bardzo powoli albo też z dużym opóźnieniem.

Snape przeglądał właśnie biblioteczkę. Zastanawiał się, które książki zachować, a których się pozbyć – ponieważ są niebezpieczne, stare lub pełne czarnej magii. Wtedy to usłyszał. Najpierw myślał, że śni albo ma halucynacje.

Jej głos. Głos, którego nie słyszał od tylu lat. Zapomniał, jaki on był piękny. Był dla niego najsłodszą muzyką. Dopiero po dłuższej chwili dotarło do niego, że Lily krzyczy. Krzyczy jak ktoś śmiertelnie przerażony.

– James! Harry!… Harry!…

Ocknął się z chwilowego bezruchu i pobiegł do jej pokoju. Lily siedziała na łóżku, szukając dłonią różdżki, rozglądając się desperacko na wszystkie strony. Jej oczy rozszerzyły się, kiedy go dostrzegła.

– Gdzie moje dziecko? Gdzie jest mój Harry?

Chłonął wzrokiem jej twarz, oczy, usta, jej rozwiane włosy. Dopiero po chwili dotarło do niego, kogo wołała. Pottera. Oraz swoje dziecko.

– Twój syn jest bezpieczny, Lily – poinformował ją Severus, walcząc z uśmiechem, który chciał pojawić się na jego twarzy.

– Gdzie ja jestem? Gdzie V- Voldemort? – wymówiła imię przyciszonym głosem, jakby się bała.

– Jesteś w moim domu. Jesteś bezpieczna. Voldemorta już nie ma. – Tym razem naprawdę się uśmiechnął.

– Nie ma? – popatrzyła na niego jak na szaleńca.

– Voldemort nie żyje. Twój syn go pokonał.

– To niemożliwe! Przed chwilą on- on – głos Lily się załamał. – James nie żyje…

Mistrz Eliksirów jęknął cicho. Ona przejmowała się Jamesem? Powinna była go powitać, ucieszyć się. Zaraz. Powiedziała „przed chwilą”?

– Jaka jest ostatnia rzecz, którą pamiętasz, Lily?

Kobieta rozpłakała się.

– Voldemort – on każe mi się odsunąć. Chce zabić moje dziecko. Słyuszę, jak rzuca Avada Kedavra…

Severus zaklął.

– To już przeszłość, Lily. Spałaś przez długi czas. Uratowałaś chłopca. Jesteś bezpieczna. Wojna się skończyła.

Lily przycisnęła do siebie mocniej koc i wbiła w niego niedowierzające spojrzenie.

– Czy ja cię znam? Mówisz tak, jakbyśmy się znali…

Snape wciągnął głośno powietrze. Lily go nie poznała! Dopiero po chwili zrozumiał, że ona pamięta go takim, jakim był w Hogwarcie. Miał teraz trzydzieści dziewięć lat, nie siedemnaście…

– To ja, Severus. Po prostu jestem starszy…

Gdy tylko usłyszał, co powiedział, zganił się w myślach. Co za idiotyzm! Tylko przy niej mówił takie głupoty…

– Sev! – Lily odrzuciła koc i przywarła do niego, płacząc histerycznie. Była tak roztrzęsiona, że cała drżała. – Kiedy powiedziałeś- że spałam przez długi czas- myślałam- że nie żyjesz – James nie żyje – wyglądasz – jakby minęło kilka lat.

– Lily, uspokój się. Twój syn żyje. Ty i ja żyjemy. Nic nam nie grozi. Po prostu minęło kilka lat, to wszystko. Przynieść ci Eliksir Spokoju? Przywołałbym go, ale to mugolska okolica…

Kobieta chlipnęła i skinęła głową. Kiedy wrócił do pokoju, Lily układała koc z powrotem na łóżku, ocierając dłonią łzy. Jej ramiona wciąż drżały. Przyjęła eliksir z wdzięcznością.

– Kto się mną zajmował, kiedy spałam? – zapytała już spokojniejszym głosem.

Ja – powiedział Severus.

– To mój pokój? Moje ubrania – podeszła do szafy – Przygotowałeś to co lubię – zerknęła na tacę przy łóżku.

– Wszystko dla ciebie…

– Myślałam, że- że stałeś się jednym z nich.

– Byłem szpiegiem – powiedział krótko.

Kobieta skinęła głową. Snape usiadł obok niej na łóżku i rozkoszował się faktem, że ma ją obok siebie – oddychającą, ruszającą się, rozmawiającą.

– Severus?

– Tak? – uśmiechnął się na dźwięk swojego imienia.

– Dziękuję – zawahała się na chwilę. – Powiesz mi, co się działo przez ten czas, kiedy spałam? Skoro wojna się skończyła… Kto zginął?

Mistrz Eliksirów przez chwilę układał w głowie informacje, które może jej przekazać w całości; te, które powinien zataić częściowo i te, które powinien zataić całkowicie.

– Alice Longbottom i jej mąż są w szpitalu Św. Munga – Bella. Ich synem zajmuje się babka, Augusta jej chyba było? Bellatrix nie żyje, dostała to, na co zasłużyła. Wszyscy Huncwoci są martwi. Black zginął jakiś czas temu z ręki Belli. Lupin zginął pod koniec wojny, razem z żoną. Nie sądzę, byś znała Nimfadorę Tonks, córkę Andromedy. Ich syn jest pod opieką babki. Dorcas od dłuższego czasu nie żyje… śmierciożercy. – Severus przełknął ślinę. – Albus również nie żyje, potężna klątwa. Avery, Mulciber i pozostali są martwi. Lucjusz Malfoy i jego żona, Narcyza Black, pamiętasz? – mają się nie najgorzej. Nie wiem, co się działo z innymi… Mary McDonald, na przykład.

Lily przycisnęła dłonie do skroni i pochyliła głowę.

– Tak wiele się zdarzyło. Nie do wiary. Sev, głowa mnie boli. Mogę wyjść na dwór?

– Spałaś tak długo. Zaraz ci przyniosę coś na ból głowy. Na dwór lepiej nie wychodź. Minęło kilka lat. Mieszkam gdzie indziej, zgubisz się. Poza tym zwróciłabyś uwagę ludzi, pojawiając się znikąd po takim czasie.

Cdn.

———————————————————–

Rozdział 1

Rozdział 2

Rozdział 3

Rozdział 4

Dark Magic ch3

Severus looked up from the texts he was studying, focusing his eyes on Lily’s unmoving form. He devoted his every while to find a way to wake her up. As of right now, he’d managed – he didn’t know if it was a day ago or several hours ago – to restore the correct functioning of her body. The woman breathed normally now and digested what he fed her.
Snape sighed – the most difficult part remained to be done, that is, restoring her senses and then, waking her up. The next spell required he examine her body carefully – the smallest error could result in her lacking a sense of sight, hearing or touch. No, Lily had to be perfect, the way he’d remembered her.
The man knelt by her bed and started to undress her – manually, as he was trying to use the least magic possible. There was no way of knowing how it’d affect Lily – and besides, he had no wish to draw the Aurors’ attention to himself. It was enough that he’d had to use spells earlier… He could very well imagine that the Aurors wouldn’t look at the situation like he did.
Lily seemed to shudder when he took her underwear off. At second glance, however, it became obvious that he’d imagined it… or he’d believed his wishful thinking to be true. He ran his fingers along her skull and checked her nostrils, mouth cavity and ears, and her delicate hands.
She was so beautiful… he ran his hands through her red hair, he trailed one of them along her cheek, and then lower, on her neck. He stared for a long while at her naked body.
Finally he succumbed to the temptation. He touched her breasts, ran his fingers over her nipples. He moved his hand lower, to her flat stomach – it was hard to believe that she’d given birth once. He gently nudged her thighs apart and touched their inner parts delicately.
While he was touching her, he couldn’t believe that her skin could be so delicate, so soft, so… silky. He slipped his hand between her legs and caressed her for a long while. For a moment he thought Lily will react, that she will wake up… but he was wrong. The woman didn’t even stir.
He was slipping his finger into her folds when he realized what exactly he was doing. He withdrew his hand like he’d been scalded, cursing. He turned away. ‚She is asleep, what do you think you are doing?!’ he thought. Immediately another voice chimed in ‚And what if Lily never wakes up?…’
He hastily covered her with the bedspread and left the room. He thought he’ll surely go mad in a moment, and besides, he needed a cold shower and a strong Draught of Peace. Never drinking again. He’s an adult man, not a teenager who steals looks and gropes girls!
***
Severus was feeding Lily again when he thought she reacted to his touch. Had the spell he’d recently cast worked? She was swallowing normally – he didn’t have to massage her throat. He felt a bit funny, as if he were feeding a child and not a woman he loved.
Snape remembered well what Lily liked and what she did not, and he made sure to feed her the foods from the former category. When he finished this feeding, he saw a soft smile form on her face. Was she sleeping? Or maybe she recovered the sense of taste?
He sighed. He was not used to the lack of knowledge and certainty. Every one of his potions had to be perfect, and his knowledge about its brewing impeccable. Now his attention was occupied by something much more important and he kept realizing how little he knew.
He was stumbling around blind – no one had ever succeeded in returning the dead to life. And certainly not someone who’d been dead for nearly twenty years. He cursed. The mere thought she’d once been dead… No, she was merely asleep. That’s something else. She’ll wake up, and he’ll throw out all the Dark Magic grimoires.
He imagined Lily’s face when she wakes up and recognizes him. He imagined she’d return his feelings. Only as an afterthought did he remember Potter – the boy she’d given her life for, who owed his life to her. Maybe he could introduce him to his mother – anything to make Lily happy.

Tbc.

—————————————————————————

Chapter 1

Chapter 2

Czarna magia r4

Rozdział 4

Harry Potter przestąpił z nogi na nogę. Nie mógł przestać myśleć o tym, co zasugerowała Ginny. Może Snape jednak przeżył? A może to jakaś nieznana mu przyjaciółka jego matki? Czy Molly i jego matka się znały? A Alice, biedna matka Neville’a? Ron – a dokładniej Hermiona – zasugerował, by poszukał odpowiedzi w starych rocznikach Hogwartu…
– Wejść – nakazał głos z wyraźnym szkockim akcentem.
Młody auror nacisnął klamkę i wszedł do środka. Rozejrzał się dookoła. Na pozór nic tu się nie zmieniło. Portrety na ścianach wisiały tak, jak wtedy, kiedy był tu po raz ostatni – dwa lata temu, zaraz po tym, jak pokonał Voldemorta.
– Dzień dobry, pani prof- pani dyrektor…
McGonagall machnęła ręką, ignorując jego przejęzyczenie. Harry usiadł na wskazanym miejscu. Zobaczył w oczach swojej nauczycielki smutek.
– Tak mi przykro, panie Potter. Słyszałam, co się stało. Pańska matka – Lily – panna Evans… była jedną z moich ulubionych uczennic.
– Przeklęte gazety – mruknął Potter pod nosem. – Szef chce, żebym to wyjaśnił… Czy moja matka miała w szkole jakichś wrogów?
– Panna Evans była bardzo lubiana w Gryffindorze. Najprędzej za jej wrogów mogłabym uznać pańskiego ojca i jego przyjaciół… takie młodzieńcze wygłupy, dokuczanie, przezywanie. Nie wyobrażam sobie jednak, żeby ktoś mógł aż tak jej nienawidzić… A może to śmierciożercy?
– Pardon? Ach, tak. Raczej mało prawdopodobne. Gdyby chcieli, mieli aż nadto okazji przez te wszystkie lata. Musiał to być ktoś, kto nie mógł… tego… zrobić wcześniej. Czy Lily miała jakieś bardzo bliskie przyjaciółki? Pomyślałem, że może ktoś, kto był z nią bardzo związany… może chciał ją przenieść w inne miejsce…
– Albo nie może się pogodzić z jej śmiercią – dodała trzeźwo McGonagall. – Pańska matka przyjaźniła się z Dorcas Meadowes i Alice… Alice Longbottom.
– Och. – Harry zdał sobie sprawę, że ten trop donikąd nie prowadził . Dorcas nie żyła, a Alice od lat była zamknięta w Św. Mungu.
– Czy bierze pan pod uwagę również mężczyzn, panie Potter?
Harry wzruszył ramionami.
– Nic nie możemy na razie wykluczyć.
– Pierwszą osobą, która przychodzi mi do głowy, jest Severus. Profesor Snape dla ciebie. Pamiętam, że byli bardzo zaprzyjaźnieni. Nie wiem, co się stało, że zerwali kontakty. Może poszło o pańskiego ojca… Severus zawsze go nienawidził.
– Tyle, że profesor nie żyje… Może mógłbym porozmawiać z jego portretem?
– Obawiam się, że to niemożliwe, panie Potter. – Zanim Potter otworzył usta, by zaprotestować, Minerwa wskazała dłonią ścianę. – Jak pan widzi, portret profesora Snape’a nie pojawił się. Nie przypominam sobie, żeby tak się stało. Może uznano, że Severus nie był dyrektorem?
Harry zaklął cicho – McGonagall rzuciła mu surowe spojrzenie.
– Ktoś jeszcze? – kiedy dyrektorka potrząsnęła głową, młody auror potarł twarz, sfrustrowany. – Pięknie. Czy… czy moja matka miała jakichś adoratorów poza moim ojcem?
Minerwa podniosła brwi – nie spodziewała się takiego pytania.
– Oczywiście. Panna Evans była bardzo popularna, ale też… powiedzmy… stawiała chłopakom dość spore wymagania. Jednak obawiam się, że to również ślepy trop. Żaden z tamtych chłopaków już nie żyje…
– Pamięta pani może nazwiska?
– Tylko dwa. Pański ojciec… i Severus.
– Profesor Snape?
– W rzeczy samej. Zawsze podejrzewałam, że między nim a Lily było coś więcej, niż tylko przyjaźń. Horacy myśli podobnie. Nie mogę jednak mieć pewności. Wiem tylko, że Severus bardzo przeżył jej śmierć.
Harry potarł twarz.
– Czyli najprędzej podejrzewałaby pani profesora Snape’a?
– Tak – Minerwa McGonagall skinęła głową.
Rozległo się pukanie do drzwi gabinetu. Po chwili te się otworzyły i stanął w nich Ron Weasley.
– Dzień dobry, pani pro- eee… dyrektor. Harry, musimy już iść. Szef znów coś chce. Czego się dowiedziałeś?
– Profesor McGonagall podejrzewa profesora Snape’a. Jego portretu tu nie ma, nic więcej się nie dowiemy. Szkoda.
– Czy Snape zostawił coś po sobie? Mógłbyś załatwić zgodę szefa na przeszukanie jego kwater następnym razem…
– Kwatery Severusa zajął Horacy. Dopilnowałam, żeby wszystko, co zostało po Severusie, zostało spakowane i zabezpieczone. Jeśli biuro aurorów sobie tego zażyczy, będą mogli panowie uzyskać dostęp do tych rzeczy.
Młodzi aurorzy popatrzyli po sobie.
– Spróbujemy to załatwić. Dziękuję za rozmowę, pani dyrektor.
Ron tylko szurnął nogami, a potem obaj opuścili gabinet.

Cdn.

A/N: Betowane przez kochaną Nyks. Następne rozdziały prawie gotowe. Czekam na komentarze.

——————————————————————-

Rozdział 1

Rozdział 2

Rozdział 3

Czarna magia r3

Severus podniósł wzrok znad zapisków, które studiował, by przyjrzeć się lepiej nieruchomej postaci Lily. Każdą chwilę poświęcał próbom odnalezienia sposobu na jej obudzenie. Jak na razie udało mu się – sam nie wiedział, czy kilka godzin temu, czy też kilka dni temu – przywrócić prawidłowe funkcjonowanie jej ciała. Kobieta oddychała teraz normalnie i trawiła to, czym ją karmił.
Snape westchnął. Zostało to, co najtrudniejsze – przywrócić jej zmysły, a potem ją obudzić. Kolejne zaklęcie wymagało od niego dokładnych oględzin jej ciała – najdrobniejszy błąd mógł pozbawić ją wzroku, słuchu albo dotyku. Nie, Lily musiała być nienaruszona, taka, jaką pamiętał.
Mężczyzna ukląkł przy jej łóżku, a następnie zaczął ją powoli rozbierać. Manualnie – starał się bowiem używać jak najmniej magii. Nikt nie mógł wiedzieć, jak mogłaby ona wpłynąć na Lily, a poza tym nie chciał ryzykować, że zainteresują się nim aurorzy. Wystarczy, że wcześniej musiał używać zaklęć… Wyobrażał sobie, że nie aurorzy nie podeszliby oni do tego problemu tak jak on.
Wydawało mu się, że Lily zadrżała, kiedy zdejmował jej bieliznę. Na drugi rzut oka jednak było jasne, że uległ złudzeniu… albo uwierzył w swoje pobożne życzenia. Przesunął palcami po jej czaszce, zbadał nozdrza, uszy i jamę ustną, a potem jej delikatne dłonie.
Ona była taka piękna… przeczesał swoimi długimi palcami jej rude włosy, przesunął dłonią po jej policzku, a potem niżej, po smukłej szyi. Przyglądał się przez chwilę jej nagiemu ciału.
Wreszcie uległ pokusie. Dotknął jej piersi, przesuwał palcami po jej sutkach. Przemieścił dłoń niżej, na jej gładki brzuch – aż trudno było uwierzyć, że kiedyś rodziła. Delikatnie rozchylił jej uda i musnął ich wewnętrzną stronę.
Kiedy tak jej dotykał, nie mógł uwierzyć, że jej skóra Lily może być tak delikatna, tak miękka, tak… jedwabista. Włożył dłoń między jej nogi i pieścił ją przez długą chwilę. Przez moment sądził, że Lily zareaguje, że się obudzi – ale się mylił. Kobieta nawet nie drgnęła.
Wsuwał właśnie palec między jej wargi, kiedy dotarło do niego, co robi. Cofnął rękę jak oparzony. Zaklął. Odwrócił się. Przecież ona śpi, co ty wyprawiasz?! – pomyślał. Zaraz jednak odezwał się drugi głos – a co, jeśli Lily nigdy się nie obudzi?…
Pospiesznie przykrył ją narzutą i wyszedł z pokoju. Pomyślał, że zaraz oszaleje, a poza tym, że potrzebny mu zimny prysznic i mocny Eliksir Spokoju. Nigdy więcej alkoholu. Przecież jest dorosłym mężczyzną, a nie nastolatkiem, który podgląda i obmacuje dziewczyny!
***
Severus karmił właśnie Lily po raz kolejny, kiedy zdało mu się, że reaguje ona na jego dotyk. Czyżby niedawno rzucone zaklęcie podziałało? Przełykała normalnie – nie musiał masować jej gardła. Czuł się trochę śmiesznie – jakby karmił dziecko, a nie ukochaną kobietę.
Snape dobrze pamiętał, co Lily lubiła jeść, a czego nie cierpiała, i nie przygotowywał nic z tej drugiej kategorii. Kiedy skończył ją karmić, zobaczył, jak na jej wargach pojawia się lekki uśmiech. Czyżby śniła? A może wrócił jej zmysł smaku?
Westchnął. Nie przywykł do niepewności i niewiedzy. Każdy jego eliksir musiał być idealny, a jego wiedza na temat jego warzenia doskonała. Teraz jego uwagę zajmowało coś znacznie cenniejszego, a on uświadamiał sobie, jak mało wie.
Błądził po omacku – nikomu wcześniej nie udało się przywrócić zmarłych do życia. A już na pewno nie kogoś, kto nie żył od prawie dwudziestu lat. Zaklął. Na samą myśl, że kiedyś ją stracił, że ona kiedyś umarła… Nie, ona tylko spała. To co innego. Ona się obudzi, a wtedy on spali wszystkie czarnomagiczne grimuary.
Wyobraził sobie twarz Lily, kiedy ona otworzy oczy i go rozpozna. Wyobraził sobie, że odwzajemni jego uczucia. Jakby poniewczasie przypomniał sobie o Potterze – o chłopcu, za którego zginęła i który zawdzięczał jej życie. Może mógłby go przedstawić matce – cokolwiek, byle uczynić ją szczęśliwą.

Tbc.

———————————————–

Rozdział 1

Rozdział 2

Fic and art recs – FF.net – pt I

Searching for the Lost by Princess in Love

A sweet story, surprisingly well written, that has Ginny Potter find the Marauders’ Map and use it to contact its’ makers. Features a surprise person or two among those who answer her. Lovely!

 

Heir of Prince by JasonMorganfan87

An interesting story with a good twist on the (a bit overused) Severitus. Especially good is the insight from Neville. Harry’s reaction is so IC and believable. None of the sudden-love and all-is-good.

 

What Not To Die For by PaleShadow

A story where Snape remains behind as a ghost… a ghost that is inadvertently bound to one Harry Potter. Not slash! Features amazing dialogue, epic snarkiness and a lot of angst on behalf of the Potions Master and the Boy-Who-Lived.

 

McGonagall’s List by Imagen99

Awesome list of things McGonagall forbids her students to do. Sorted by year. Contains allusions to just about every book.

 

Don’t Shed a Tear For Me by Slumbering Potion

A compelling tale of Harry, recently widowed, searching for a cure for his sick daughter, Lily Luna. The fear for the girl’s life is justified, as Ginny lost her life to the very same condition. McGonagall finds a man who can save Lily – a man thought to be dead… I don’t like slash, but the Ginny/Harry undertones and Snape & Lily Luna interactions more than make up for it…

 

A Better World by Pennilyn Novus

A sweet story where Draco finds a lost Albus Severus in Knockturn Alley and brings him back to his parents. A lot of insight into Malfoy’s thoughts and some parallels to Scorpius. Brilliant!

 

For Lily by WhiteGray

Awesome rendition of the final battle from DH. With one tiny change – Snape lives. See how it changes the battle. None of the giant changes, though, just simple ones. Makes it so much better.